Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 18

DVÖL
96
eigum okkar. Þegar við gengum til
náða, gátum við ekki notið svefns
vegna umhugsunar um það, að
ærnar kynnu að leggjast. ofan á ný-
fædd lömta sín og taana þeim. Við
fórum á fætur um miðjar nætur til
þess að aðgæta þetta. Þegar annir
vors og sumars voru liðnar hjá,
komu áhyggjur um það, hvort vetr-
arforðinn myndi reynast nægur. —
Auk þessa vorum við næsta sjaldan
á eitt sátt. Skoðanir okkar voru í
flestum efnum skiptar. Afleiðingin
var sífellt þref og látlausar deil-
ur. Við lifðum aldrei hamingju-
stundir."
„En nú?“
,,Nú tölum við saman í ást og
einlægni, þegar við rísum úr rekkj-
um. Við höfum ekkert um að deila.
Áhyggjur eru okkur óþekkt fyrir-
brigði. Við leitumst við að reynast
húsbændunum sem tryggust og
dyggust. Þegar við komum inn frá
vinnunni, bíður málsverðurinn
okkar. Sé svalt í veðri, yljum við
okkur við ofninn og sveipum loð-
feldinufn að okkur. Nú höfum við
einnig nægan tíma til þess að
spjalla saman og gera guði bæn
okkar. Við höfum leitað hamingj-
unnar í hálfa öld, en nú fyrst höf-
um við fundið hana.“
Gestirnir hlóu.
Þá mælti Elías:
„Þið skuluð eigi hlæja,vinir mínir.
Hér er ekki um neitt fánýtt stund-
argaman að ræða, heldur um mann-
lífið sjálft. Það var heimskulegt af
okkur Sjamsjemagi að harma það,
þegar auðurinn brást okkur. Nú
hefir drottinn sjálfur birt okkur
sannleikann. Við höfum sagt ykkur
sögu okkar í því skyni, að þið mætt-
uð nokkuð af henni læra.“
„Elías hefir rétt að mæla,“ mælti
Múhameðstrúarpresturinn. „Sér-
hvert orð hans hefir verið sann-
leikanum samkvæmt. Hin heilaga
bók flytur okkur þenna sama boð-
skap.“
Hlátur gestanna hljóðnaði. Hann
vék fyrir alvarlegum hugsunum.
Visur
Halldór Kristjánsson frá Kirkju-
bóli í Önundarfirði hefir ferðazt
allvíða um landið á vegum Ung-
mennafélags íslands. Eitt sinn var
hann á ferð í Skaftafellssýslu —
það var haustið 1939 — og báru
menn, er voru í för með honum,
sig illa vegna tóbaksleysis. Halldór
er strangur bindindismaður og
henti gaman að raunum ferðafé-
laga sinna, sem tottuðu tómar
pípur sínar og voru heldur viður-
skotaillir.
Orti hann þá þessar vísur tvær:
Nú er þjóð í þröngrl klípu,
þetta er blóðug hörmung enn.
Totta hljóðir tóma pípu
tregamóðir ferðamenn.
Illa þjál er önug lundin,
eins er málið stirt og illt.
Þankinn brjálast, þjáning bundinn,
þegar sálarfriði er spillt.