Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 23

DVÖL
rique, en höfðu enga ákveðna hug-
mynd um fyrirtækið B. O. S. h. f.,
sem greiddi þeim kaupið. Hann var
ágætur verkstjóri. En ég sá ekki
neina ástæðu til þess fyrir hann
að klappa mér á bakið, þegar við
hittumst við máltíðir, og spyrja,
hávær og spottandi:
„Hvernig gengur drápsíþróttin í
dag? Mikið um fiðrildi? Ha — ha
— ha!“
Mér fannst hann hafa ennþá síð-
ur ástæðu til þess arna, þar sem
hann krafði mig um tvo dollara á
dag til endurgjalds fyrir gestrisni
B. O. S. h.f. (hlutafé 1500000 pund
sterling, greitt að fullu), og féð er
Vafalaust bókfært með öðrum tekj-
dm félagsins þetta ár.
,,Ég heid, að ég geti ekki réttlætt
bað gagnvart félaginu, ef ég set
hiinna upp“, sagði hann háalvar-
legur, þegar ég var að semja við
hann um dvöl mína á eynni.
Framkoma hans sakaði ekki, en
tillitslaus framhleypni er and-
styggiieg í sjálfu sér. Glens hans
var heldur ekki sérlega skemmti-
legt. Það var fólgið í þreytandi.
síendurteknum lýsingum, sem
hann kastaði fram með hlátur-
hviðum. „Óforbetranlegur fiðrilda-
biorðingi! Ha — ha — ha!“
Hann vakti athygli mína á véla-
hianninum á gufubátnum einn
daginn, með keimlíkri gamansemi,
er við gengum fram með síkinu.
Hann var að gera við vélarnar.
hað sá aðeins á höfuð hans og
herðar upp fyrir þilfarið, en áhöld
101
og vélahlutar lágu á víð og dreif.
Hann leit upp, er hann heyrði fóta-
tak okkar. Andlit hans var óhreint,
hakan hvöss; hann var með lítið,
ljóst yfirskegg. Báturinn var bund-
inn við bakkann í skugga af stóru
og laufmiklu tré. Mér virtist hið
laglega andlit vélamannsins vera
vanhirt og guggið, að því er ég gat
séð í gegnum óhreinindin.
Ég varð undrandi, er ég heyrði
Harry Gee kalla vélamanninn
„krókódíl". í sínum sjálfsánægða,
glaðhlakkalega drottnunartón sagði
hann:
„Hvernig gengur það, krókódíll?“
Ég hefði átt að geta þess fyrr, að
þessi aðdáanlegi Harry hafði lært
frönsku í einhverri nýlendunni og
bar orðin fram með óviðkunnanlega
þvingaðri nákvæmni, eins og hon-
um væri annt um að hneppa þau
I fjötra. Maðurinn í bátnum svaraði
honum fljótt með þægilegri röddu.
Augu hans voru mild, og það skein
í mjallhvítar tennurnar milli
þunnra og drúpandi varanna.
Ráðsmaðurinn sneri sér að mér,
kátur og hávær eins og hann var
vanur:
„Ég kalla hann krókódíl, af því
að hann hefst við í síkinu að meira
eða minna leyti. Bæði láðs- og lag-
ardýr, sjáðu. Hér á eynni eru ekki
til önnur slík dýr en krókódílar, og
hann verður þess vegna að teljast
til þeirra, ekki satt? En í raun og
veru er hann hvorki meira né
minna en un cityen anarchiste de
Barcelone".