Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 29

D VÖL
107
drykkju eftir matinn, og það var
aðeins sanngirni af hans hálfu.
Þeir héldu áfram að drekka,
drukku meira vín, þeir drukku lí-
kjör, koníak, bjór og svo aftur
meiri líkjör og meira koníak. Við
næstu borð sátu tveir ókunnugir
nienn, og þeir horfðu svo vingjarn-
lega á hann, að honum fannst, að
hann bauð þeim þátttöku í fagn-
aðinum.
Hann hafði aldrei drukkið svona
niikið á æfi sinni. Gleði hans var
takmarkalaus og svo þægileg, að
hann flýtti sér að biðja um meira
vín, hvenær sem skugga bar á.
„Mér fannst,“ sagði hann með
sinni hæglátu röddu og horfði á
skuggsælt gólfið í rökkvuðu hréys-
inu, „að ég væri í þann veginn að
höndla mikla og dásamlega sælu.
Mér fannst, að einn sopi í viðbót
myndi gefa það, sem á vantaöi.
Hinir fylgdu mér fast eftir, staup
eftir staup.“
En svo skeði undrið. Sæla hans
þvarr skyndilega við eitthvað, sem
ókunnugu mennirnir sögðu. Myrkar
hugsanir — des idées noires — sett-
ust að í höfði háns. Honum virtist
allur heimurinn, utan veitingahúss-
ins, vera vondur og viðbjóðslegur,
þar sem ótölulegur grúi fátækra
vesalinga yrði að erfiða og þræla
til þess eins, að fáeinir auðkýfingar
gætu ekið í góðum vögnum og lifað
óhófslífi í höllum. Hann fyrirvarð
sig fyrir hamingju sína. Hann fann
átakanlega sárt til hinna grimm-
hðugu örlaga alls þorra mannkyns-
ins. Hann reyndi að lýsa þessum
tilfinningum sínum með lágri, sorg-
þrunginni röddu. Hann hélt, að
hann hefði ýmist grátið og bölvað.
Nýju vinirnir hans tveir voru
fljótir til þess að ala á andúð hans
á hinni mannlegu grimmd. Já. Ó-
réttlætið í heiminum var hneyksl-
anlegt. Það var aðeins ein aðferð
til, sem hæfði hinu rotnaða þjóð-
skipulagi: Afmá, afmá allt — sa-
crée boutique. Sprengja í loft upp
allt þetta rangláta hrófatildur.
Þeir lutu höfðunum fram yfir
borðið og hvísluðu að honum með
ákefð. Sennilega hafa þeir ekki
vænzt þeirra afleiðinga, sem þetta
hafði. Hann var ákaflega drukkinn
— dauðadrukkinn. Allt í einu stökk
hann með reiðiöskri upp á borðið,
sparkaði burtu flöskum og glösum
og hrópaði:
,,Vive l’anarchie! Niður með auð-
valdið!“
Þetta hrópaði hann aftur og
aftur. Brotið gler hrundi allt í
kringum hann, stólar flugu um loft-
ið og menn tóku fyrir kverkarnar
hver á öðrum. — Lögregluþjónar
komu æðandi inn. Hann barði, beit,
klóraði og hamaðist þangað til ein-
hverju var lamið af miklu afli í
höfuð honum. .. .
Hann kom til sjálfs sin í fanga-
klefa; hafði verið settur inn fyrir
virkan mótþróa, landráðaæsingar
og stjórnleysingjaáróður.
Hann leit fast á mig, mildum,
skínandi augum, sem virtust mjög
stór í hálfrökkrinu.