Dvöl - 01.04.1941, Síða 37

DVÖL
morgun hvæsti Mafile: „Við skul-
um ráðast á hann, Símon. Ég vil
heldur deyja fyrir einu skoti undir
eins, en að deyja úr þorsta, hungri
og þreytu við árina.“
En hann hélt áfram að róa
meðan hann talaði, og Símon hélt
einnig áfram að róa. Það kom mér
til að brosa. Ah! Þeir unnu lífinu í
þessum illa heimi, báðir tveir, rétt
eins og ég unni þvi, áður en þeir
eyðilögðu það fyrir mér með kenn-
ingum sínum. Ég lét þá halda á-
fram, þangað til þeir voru alveg að
gefast upp; þá fyrst benti ég þeim
á skipssegl úti við sjóndeildar-
hringinn.
Þú hefðir átt að sjá, hvernig þeir
gerbreyttust og tóku aftur til við
róðurinn! Ég skipaði þeim að róa
þvert í veg fyrir skipið. Þeir voru
eins og allt aðrir menn. Ég var
farinn að vorkenna þeim, en
nú hvarf mér öll vorkunnsemi. Þeir
urðu líkari og líkari sjálfum sér
með hverri mínútunni sem leið. Þeir
litu á mig því augnaráði,. sem ég
kannaðist við. Þeir voru hamingju-
samir og brostu.
„Já,“ sagði Símon, „dugur þessa
unglings hefir bjargað lífi okkar.
Við hefðum aldrei getað róið alla
þessa leið í veginn fyrir skipið, ef
hann hefði ekki knúið okkur til
þess. Ég fyrirgef þér, félagi; ég
dáist að þér.“
Mafile muldraði fram í: „Við
stöndum í mikilli þakkarskuld við
þig, félagi. Þú ert fæddur foringi.“
Félagi! Hvílíkt orð! Og þessir
115
menn leyfðu sér að saurga það. Ég
horfði á þá. Ég minntist lyga þeirra,
loforða og illmennsku, og ég minnt-
ist þjáninga minna. Hvers vegna
gátu þeir ekki látið mig i friði, er
ég kom úr fangelsinu? Ég horfði á
þá og hugsaði, að ég gæti aldrei
orðið frjáls, meðan þeir lifðu. Aldr-
ei. Hvorki ég, né aðrir menn, sem
eru eins og ég, með viðkvæmt
hjarta og veikan vilja. Ég veit, að
ég er ekki eins og ég ætti að vera.
Ég fylltist reiði, takmarkalausri
heift, en það var ekki reiði gegn
þjóðskipulaginu. Nei, ónei!
„Ég skal verða frjáls,“ æpti ég
hamstola.
„Vive la liberté!“ hrópaði Mafile,
illmennið. „Mort aux bourgeois, er
senda okkur til Cayenne! Þeir skulu
bráðum finna, að við erum frjálsir
aftur."
Himinninn, sjórinn, allur sjón-
deildarhringurinn var rauöur sem
blóð fyrir augum mínum — rautt
blóð allt í kringum bátinn. Æðarn-
ar á gagnaugunum slóu svo ákaft,
að ég undraðist, að þeir skyldu ekki
heyra í þeim. Hvernig stendur á
því, að þeir heyrðu það ekki? —
Hvernig stendur á því, að þeir
skildu mig ekki?
Ég heyrði, að Símon spurði: „Er-
um við ekki búnir að róa nógu langt
út núna?“
„Jú, nógu langt,“ sagði ég. Ég
vorkenndi honum; það var hinn,
sem ég hataði. Hann dró inn árina
og dæsti, en þegar hann lyfti hend-
inni til þess að þurrka svitann af