Dvöl - 01.04.1941, Síða 45

dvöl
123
stundir. Hann hafSi séð merkin í
snjónum. Þar sem það hafði legið,
var stór, frosinn blóðkökkur. Það
hafði risið upp. Hann mundi,
hvernig bjarndýrið hafði slangrað
og brotizt um, áður en það gat
komizt af stað. Allt þetta stóð nú
ijóslifandi fyrir honum.
Anton vissi, að bráðum varð hann
að hvíla sig. Hann þekkti það. Hann
ihundi, að þegar hann var að rekja
slóð bjarndýrsins, hafði hann hugs-
að eitthvað á þá leið, að það gæti
okki átt langt eftir ólifað, fyrst það
væri svo sært, að það yrði að leggj-
ast niður. Hann vissi, að hvíldin bar
vott uin minnkandi þrótt hjá bjarn-
óýrinu. — Þess vegna....
Svitinn bogaði af honum. Hann
beit tönnunum saman Hann reik-
aði og féll á grúfu í snjóinn. Þarna
]á hann og hugsaði um bjarndýrið.
Það hafði ekki dottið, það hafði
lagzt. Furðulegt. Þegar hann lá
svona, fann hann ekkert til, aðeins
einhverja óskaplega barsmíð í lær-
inu. Það var eins og einhver stæði
hjá honum og berði með hamri
utan á umbúðirnar, sem hann hafði
gert sér. Hann hreyfði handleggina.
Hann teygði sig. — Þá flaug hon-
uæ allt í einu í hug, að hann hafði
reiknað út, hve oft bjarndýrið
’nyndi leggjast áður en hann næði
Því, dauðu eða lifandi. Og nú —
nú var þetta fyrsta blóðbælið hans.
Svo nefnast hvíldarstaðir bjarn-
úýrs, sem orðið hefir fyrir skoti.
^örg bjarndýr, sem kúlan hafði
farið gegn um, vissi hann til að
legið höfðu í fyrsta blóðbælinu, en
önnur höfðu gengið lengra, og eitt
hafði látið eftir sig tuttugu og sex
blóðbæli, áður en hann fann það,
og samt var það svo kræft, að hann
hafði orðið að murka úr því lífið
með skíðastafnum.
Anton reis upp. Hann sagði upp-
hátt:
„Fyrst bangsi gat látið eftir sig
tuttugu og sex blóðbæli, þá hlýt ég
að geta lokið af einum tíu, og þá
skal ég vera kominn heim.“
Síðan gekk hann af stað, en það
þurfti járnvilja til þess að halda
sér uppréttum. Skref fyrir skref
drógst hann áfram. Hann mátti til.
Hálfri stund síðar lagði hann frá
sér byssuna. Hún var of þung, en
um leið og hann lagði hana frá sér,
datt hann á hliöina í snjóinn.—
Hann æpti, en í ópinu fólst hugsun
hans: Annað blóðbælið nú strax.
Það skal ekki verða! Hann brauzt
um, og með því að nota stafinn og
handleggina, komst hann á fætur.
Hvaða ræfilsháttur var þetta? —
Honum fannst hinn fóturinn vera
orðinn veikur líka, en það hlaut að
vera ímyndun, því að ekki hafði
liann orðið fyrir neinu. En furðu-
legt var það, að þrátt fyrir alla á-
reynsluna, sem það kostaði, gat
hann ekki stillt sig um að líta til
baka. Þessi bölvaða blóðrák var
cnn í slóðinni, en blóðbæli sást ekk-
ert í þetta sinn. Aftur á móti sáust
för eftir báðar hendur hans í snjón-
um, og þar að auki eftir skíðastaf-
inn, sem hann hafði misst, og þvert