Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 49

dvöl
127
hver vera kominn á kreik fyrir inn-
an. Hann opnaði dyrnar og sá sér
til mikillar furðu, að Anton var
kominn fram úr rúminu og stóð
úieð byssuna í höndunum. Óskar
þaut inn, hrifsaði byssuna af hon-
um og sagði:
,,Guð hjálpi þér! — Er svona
ástatt fyrir þér, vesalings Anton!
Nei, heyrðu nú! Gráttu ekki.
Enn getur allt farið vel.“
Anton hafði ekki þrótt til 'aö
koniast í rúmið aftur. Óskar varð
að hjálpa honum. Anton sagði:
„Óskar, líttu á fótinn. Hann er
svartur; eins og þú veizt er komið
í hann drep fyrir löngu. Hann er
íarinn að rotna. Ég þoli ekki
ódauninn af honum. Og nú ræður
Þú, fyrst þú komst í veg fyrir, að
ég gerði enda á þetta. Hvaða ráð
geturðu þá fundið?“
Óskar horfði á hann.
„Anton minn! Við höfum ekki
leyfi til að svifta okkur lífi. Það er
annar, sem þar ræður. En það er
tvennt, sem hægt væri að reyna.
Annað er að taka fótinn af •— það
get ég gert — og skera svo burtu
aHt kjöt, sem skemmd er komin í.
En ég er hræddur um, að það yrði
kani þinn. Hitt er, að ég fari yfir
að Bellsundi. Ég veit, að þar er
Ifeknir hjá enska félaginu. Það
íefðalag gæti kostað mig lífið —
bað gerir nú minnst til — en hver
á að gæta þín á meöan? í góðu færi
Setur ferðin, fram og til baka —
elcki tekið skemmri tíma en fjóra
daga. Og þú — þú verður dauður,
þegar ég kem með lækninn."
Um það til tveim mílum sunnar
á ströndinni var alþekktur veiði-
maður einn síns liðs í kofa. Það var
Pétur Trondsen.
Óskar sagði Antoni, að hann ætl-
aði að fara til Péturs og spyrja
hann, hvort hann vildi heldur
sækja lækninn eða vera hjá sjúk-
lingnum, meðan Óskar færi sjálf-
ur. Anton samþykkti þetta athuga-
semdalaust.
Óskar fór út með skotvopn þeirra
félaga, nema það, sem hann ætlaði
að hafa með sér, setti mat og drykk
á borðið og flutti það aö rúminu,
svo að Anton gæti náð til þess,
meðan hann væri í burtu.
Síðan fór hann.
Leiðin lá yfir bratt fjall. Þegar
yfir það var komið, lá hún eftir
ströndinni. Hann fór þvert yfir vík-
urnar, sem voru á leið hans, og þó
að íshrönglið þar tefði fyrir honum,
var hann samt kominn að kofa
Péturs eftir tíu klukkustundir.
Pétur var heima, og þegar hann
hafði glöggvað sig á, hvernig á stóð
og hvar þeir félagar höfðust við,
sagði hann:
,,Ég sæki lækninn, og ef ég kem
ekki aftur, þá leitarðu að mér í vor
og grefur mig — það sem þá verður
eftir af mér. Ég fer hér upp dalinn
síðan austur háfjöllin og yfir Suð-
urfjörð hjá Bellsundi."
Inn á milli hjarnfannanna sást
Pétur Trondsen á ferð. Hann gekk