Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 50

128
DVÖL
hvíldarlaust. Á bakinu bar hann
mal sinn, og byssan hékk um öxl
honum.
Og ekki þótti þaS lítil furða við
Bellsund, þegar allt í einu var kom-
inn þangað ókunnur, hrímgrár og
skeggjaður skíðagarpur, sem spurði
eftir lækninum. En þegar læknir-
inn heyrði sögu hans, neitaði hann
í fyrstu að fara. Hann sagði, að ár-
angurslaust væri að reyna læknis-
aðgerðir á manni, sem legið hefði
21/2 mánuð með sundurskotinn fót,
þegar komið væri svo mikið drep í
sárið, að ýlduþeí legði af því. En
hann var læknir, samvizkusamur í
hvívetna, og hann furðaði sig á því
hugrekki, sem Pétur Trondsen hefði
synt. og þeim bróðurhug, sem kom
fram, þegar hann var að telja hann
á að koma með sér. Hann lét að
iokum til leiðast og skipaði að
spenna sex hunda fyrir sleðann.
En Pétur Trondsen sagði honum,
að leiðin, sem þeir yrðu að fara,
væri þannig, að hundarnir yrðu
meira til trafala en gagns. Bratt
væri upp fjallið, og ef nota ætti
hið góða skíð'afæri niður hinum
megin og fara eins hratt og hægt
yrði að' komast, þá myndi ferðin
verða svo mikil, að heimsins fljót-
ustu hundar hefðu ekkert við,
Þeir Pétur og læknirinn borðuðu
síðan vel og bundu svo á sig skíðin,
og enda þótt Pétur hefði gengið
hálft annað dægur hvíldarlaust,
hafði læknirinn tæplega við hon-
um.
Pétur hafði verkfæratösku lækn-
isins á bakinu, byssu sína og mal-
poka; hafði malurinn verið fylltur
af mat handa sjúklingnum. Allt
þetta var talsvert þung byrði.
Læknirinn var heldur lélegur
skiðamaður, en hann var ungur,
duglegur og hugrakkur. Hann
reyndi að hafa við Pétri eftir mætti,
en framan af feröinni gekk það
ekki sem bezt. Niður brekkur og
fram af hengjum dró læknirinn úr
ferðinni. Annað hvort settist hann
á skíðin og sparn fótum í snjóinn,
eða hann lagðist á skíðastafinn, svo
að mjallfokið rauk um hann og
djúp rák kom í fönnina, þar sem
hann fór. En Pétur vék sér að hon-
um og lét hann vita, að ef þeir
ættu að komast alla leið, mætti
hann ekki vera ragur.
„Láttu þau renna, hikaðu ekki.
maður. Farðu i slóðina mína og
mundu. að þú hefir enga byssu, ef
þú verður of langt á eftir og bjarn-
dýr kemur.“
Eftir þetta gekk þeim betur, og
þegar þeir komu þangað, sem þeir
Anton og Óskar höfðust við, þá var
læknirinn orðinn sæmilegur skíða-
maður.
Þegar læknirinn sá áverka An-
tons, sagði hann:
„Þetta er nú allt annað en glæsi-
legt.
En Pétur sagði:
„Hver djöfullinn! Hann er úld-
inn — kasúldinn!“
Síðan tók læknirinn til starfa.
Pétur Trondsen og Óskar hjálpuðu
honum. Fjórum stundum síðar bar