Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 53

DVÖL
engin bót fékkst. Sonurinn lagðist
í kör og lézt að fám árum liðnum.
III. Hallargeldingarnir.
Maður nokkur átti þrjá sonu. Er
hann lá banaleguna, bað hann þá
að bera upp sína óskina hvern.
Tveir eldri bræðurnir óskuðu sér
auðs og metorða, en hinn yngsti
óskaði sér góðrar konu.
Eldri bræðurnir auðguðust nú
skjótt, keyptu sér skrautklæði og
bjuggu för sína að heiman. Yngsti
bróðirinn hvarf einnig að heiman,
er hinir voru brott farnir, og kom
síðla kvölds að höll einni, en eigi
komst hann inn, því að hallarhlið-
ið var læst. Kona ein lauk hliðinu
Upp. Hann tjáir henni, að hann sé
ferðalangur, er hvergi eigi höfði
slnu að að halla. Hún bað hann að
láta það ekki á sig fá, heldur fylgja
sér. Hún gaf honum siðan lostætan
diat að eta og gamalt öl að
örekka og fylgdi honum síðan til
sængur. Morguninn eftir gaf hún
honum dúk, sem hafði þá náttúru,
að á hann komu hinar dýrustu
krásir, ef hann var breiddur út.
Næsta dag kom hann að annarri
höll, og fór þar allt á sömu leið og
kvöldið áður. Þar gaf konan hon-
úm stikil, sem vin og hvaðeina
hrykkjar, er hann óskaði sér, rann
hr, hvar sem hann var staddur.
hriðja kvöldið kom hann enn til
hallar einnar, og allt fór á sömu
lúnd, sem fyrri kvöldin. Nú gaf
honan honum skæri, er höfðu þá
háttúru, að allt, sem þeim var
131
brugðið á, varð nýtt og fagurt. Á
fjórða degi kom hann til konungs-
hallarinnar. Þar hitti hann bræð-
ur sína báða, skartbúna mjög. Voru
þeir hirðmenn hjá konungi. Spurðu
þeir bróður sinn, hvað honum væri
á höndum. Hann k-vaðst vilja ger-
ast konungsþjónn. Þeir spurðu,
hvort hann hefði verið geltur. Því
kvað hann nei við. Þá sögðu þeir
þess engan kost að komast í hirð
konungs, heldur yrði hann færður
út í hólminn. Hann lézt það gjarna.
vilja. Bræður hans hlóu dátt að
honum. en hann lét það ekki á
sig fá. Síðan var hann tekinn og
færður út i hólminn. Um kvöldið
var gleðskapur mikill hjá föngun-
unum. Konungsdóttirin gerði boð
þangað til þess að vita, hvað um
væri að vera, og barst þá frétt um
dúkinn. Var þá sent eftir eigandan-
um, og bauð konungsdóttir honum
of fjár fyrir dúkinn, en hann vildi
ekki láta hann lausan nema hann
fengi að sofa innan dyra í svefn-
stofu konungsdóttur. Hún harð-
neitaði því fyrst, en þó kom þar,
að hún keypti þessu, enda skyldu
tveir varðmenn vera inni.
Að morgni var hann fluttur út í
hólminn að nýju. Nú var dúkurinn
á burtu og fangarnir æði hnípnir.
En þá tók strákur upp stikilinn
góða, og rann úr honum allt, sem
þeir óskuðu sér. Nú fór sem fyrr.
Konungsdóttur farst fregn um stik-
ilinn og gerði hún það kaup við
strák, að hann skyldi fá að sitja
næturlangt á miðju gólfi í svefn-