Dvöl - 01.04.1941, Síða 56

134
D VÖL
Viödís Gilsdóttir
Gftír "Krístínu ©eírsdóttur í Hríngverí
Vlgdís Gilsdóttir var fylgikona Sturlu Sighvatssonar.
Dagur er aö kvöldi kominn,
aö kvöldi runnin œfi min.
Geng ég hér um gömul kona,
grœt hið liöna og sakna þin.
Grœt þig, Sturla, œskuyndið
— elskhugi minn fyrr þú varst —
þú, sem langt af öllum öðrum,
íturleik og hreysti barst..
Ástir minar, elsku vinur,
áttu jafnt og Jyrr á tíð,
er okkur sœl á Sauðafelli
sólin vermdi himinblið.
Þegar mér þú einni unnir,
áður en ég minn vissi dóm.
Á okkar sambúð ekkert skorti,
ekkert nema vígslan tóm.
Hjá þér sœng og sess ég byggði,
sá um bú þitt, réði ein
hverjum hlut sem húsfrú vœri,
hugsaði ei um synd né mein.
Barn þitt fyrsta ung ég ól þér,
ennþá man ég gegnum harm,
þegar lítil, Ijóshœrð dóttir
lögð var á þinn sterka arm.
Tímar liðu, tímar breyttust,
táldræg reyndist gœfan sú.
Inn i sambúð eitrið lœddist,
aðra konu girntist þú.
Loks ég varð á brott að bera
brostnar vonir, hjarta snautt.
Nýja húsfrú heim þú fluttir,
höfðingsfljóð — i sœtið autt.
Því fór ég ei þig að liata,
þegar harðast leikin var?
Ég veit það ei, en aðeins skynja,
að ég sama huga bar.
Og þegar góðum, gegnum manni
giftu frændur nauðga mig,
gat ég honum aldrei unnað,
aðeins friðlaust harmað þig.
Oft ég hlýddi í huga kvíðin,
er hjalað var um afrek þin.
Kynni ei að ráða kappið meira,
en kosið hefði forsjá brýn?
Um þér mœtti á Örlygsstöðum
œji þinnar himta þraut,
borinn liörðu ofurefli
alla vörn, sem buga hlaut.
Frétti ég, hvernig að var unnið,
á þér níðst og rœnt þitt lík.
Ó, hefði ég þá við hlið þér staðið,
hjálp veitt síðstu af ástúð rík.
Ljúflega hefði’ eg Ijósa liárið
frá liðnu enni strokið þá.
Hefðu’ ei getað hendur mínar
liöfga dauðans bægt þér frá?
Dœtur þinar, Oddaœttar,
aldrei reyndu að hefna þin.
Óbœttur þú ennþá lœgir,
ef ekki hefði stúlkan mín
sýnt, að Sturlu Sighvatssonar
svipmikil hún dóttir var.
Það var h ú n, sem hefndabálið
að höfði kynti Gissurar.