Dvöl - 01.04.1941, Síða 57

D VÖL
135
Á bökkum fljótsiiis
Fjftir Fearl S. Ituek
Þorvaldur Sícraundssou þýddi
Frá því Lan Ying mundi fyrst
eftir sér, hafði hún átt heima á
bökkum fljótsins hjá föður sínum
og móður og þrem yngri bræðrum.
Fljótið var lífgjafi fjölskyldunnar,
og börnin kölluðu það alltaf góða
fljótið. Annars hét það Jangtse, en
fólkið kallaði það venjulega „Son
hafsins“.
Þegar voraði á kínversku slétt-
bnni, byltist fljótið straumþungt
°g vatnsmikið niður fjallahlíðarn-
ar. Langt inni á hálendinu milli
himingnæfandi, snævi þakinna
fjallatinda, bráðnuðu fannir vetr-
^rins, og þar átti hið mikla fljót
opptök sín. Oft hafði Lan Ying
bi'otið heilann um það, hvaðan
fljótið kæmi. Það var á þeim dög-
Ulh, þegar hún sat á fljótsbakkan-
um og gætti netja föður síns. Hið
Hefndabál! En huga að fullu
heldur það ei svalað fékk.
Ðýrt varð mér og dóttur minni
drjúgum það, og mörgum rekk.
Nú geng ég um sem gömul kona,
grœt hið liðna og sakna þín;
þrái ég okkar endurjundi,
eilíf náðarsól þar skín:
Kenni ég löngum uggs og efa.
Er það víst þú bíðir mín?
Eða verður Oddasnótin
eiliflega húsfrú þín?
mikla, gula fljót streymdi óðfluga
framhjá undir stóra fiskinetinu, er
þanið var milli bambusviðarstanga
við bakkann. Hún átti svo erfitt
með að trúa því, að það væri ekki
stærra en ofurlítill lækur þarna
uppi í fjöllunum, þar sem það átti
upptök sín. Svo streymdi það lengi,
lengi yfir klappir og steina og víð-
áttumiklar sandauðnir. Alltaf óx
það á hinni löngu leið sinni, unz
það féll að lokum út í hafið.
Lan Ying varð hugsað til litla
bróður síns, sem var aðeins þriggja
ára. Hann var grannvaxinn, veiklu-
legur drengur, og þó var hún
sannfærð um það, að hann mundi
stækka með aldrinum og verða
fullþroska maður. Eins var því
háttað með fljótið. í það féllu
margar þverár. Það óx og óx, unz
Verður liún þér mér ávallt œðri
— eg þótt gcefi þér sjálfa mig
og vegna þín hafi þjáðst svo lengi
á þessum myrka jarðarstig?
Eg veit ei svar, en vaki og þrái
og vona. Sú er huggun mest.
Heilaga móðir, milda og ríka,
mannanna verlc þú dœmir bezt.
Lokast senn mín öldnu augu,
ást mín þó ei dvínað fœr:
Gegnum raðir allra alda —
út yfir gröf og dauða nœr.