Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 59

DVÖL
var eitthvað stórfenglegt og hríf-
andi við þessa miklu móðu, sem
rann framhjá. Hér bar líka svo
margt nýstárlegt fyrir augu. Litlir
bátar sigldu upp og niður fljótið, og
stundum syntu hópar villianda
framhjá. Þær snerust í hring og
skoppuðú til og frá í hringiðunni,
unz þær hurfu sýn. Alltaf bar eitt-
hvað nýtt fyrir augu hennar. Skip
af öllum stærðum, allt frá hinum
seglbúnu drekum, sem sigldu hægt
og virðulega í golunni, til litlu fiski-
bátanna, sem róið var áfram. Einu
sinni hafði hún meira að segja séð
flatbotnuð, útlend skip á fljótinu,
og gufuskip hafði hún líka séð. En
hún hataði þau, og fljótið hataði
Þau líka. Hún sá hvernig bylgjurn-
ar risu í hvert sinn, sem gufuskip
sigldi eftir fljótinu. Stundum urðu
bylgjurnar svo háar, að litlu fiski--
bátarnir voru hætt komnir. Þá
hrópuðu fiskimennirnir hástöfum
hölbænir á eftir þessum ókunnu,
útlendu skipum.
Þegar Lan Ying sá fljótið í víga-
móði, þá varð hún líka reið. En oft
kom það fyrir, þegar gufuskip hafði
siglt eftir fljótinu, að fiskur var
kominn í netið hennar. Þegar Lan
Ying sá hina stóru silfurglitrandi
íiska sprikla á botni netsins, þá
bakkaði hún af heilum huga fljót-
ihu, sem hafði gefið henni alla
þessa stóru, fallegu fiska. Þetta var
Sott fljót. Það vökvaði akrana og
Saf fólkinu mat. Lan Ying fannst
Það næstum því eins máttugt og
sjálfir guðirnir.
137
Dag eftir dag sat hún á bakkan-
um og horfði út yfir fljótið. Stund-
um fannst henni, að það hefði and-
lit eins og mennirnir. Þá reyndi
hún að lesa út úr andliti þess, hvort
það væri í góðu eða slæmu skapi
þann og þann daginn.
Það var nú líka í raun og veru
það eina, sem hún gat lesið, því að
enn hafði hana ekki dreymt um
það að ganga i skóla. í þorpinu var
enginn skóli, en hún vissi samt,
hvað skóli var. f borginni, þar sem
markaðurinn var haldinn, var skóli.
Hún og móðir hennar fóru á mark-
aðinn einu sinni á ári.
Það var ekki kennt i skólanum
daginn, sem þær komu til þorpsins,
af því að það var markaðsdagur.
Lan Ying var forvitin, og hún
gægðist inn um gluggann og sá inn
í kennslustofurnar um leið og hún
gekk þar framhjá. Þarna sá hún
borð og bekki og myndir á veggjun-
um, og Lan Ying spurði móðuf
sína:
,,Hvað gerir fóikið hérna?“
„Það lærir bækur,“ svaraði móðir
hennar.
Lan Ying hafði aldrei séð bók, og
þess vegna spurði hún áköf.
„Lærðir þú bækur, þegar þú varst
ung?“
,,Nei, það gerði ég sannarlega
ekki“, svaraöi móðir hennar hárri
rö'ddu, — „Hvenær hefði ég átt að
hafa tíma til slíkra hluta? Ég hefi
orðið að vinna. Það eru bara
heimskingjar, sem fara í skóla.
Borgarbúar og þess konar lýður.