Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 64

142
D VÖL
upp, þegar þau höfðu ekkert að
leggja sér til munns framar. Að
vísu áttu þau enn fiskinetið, en
hvað stoðaði það? í þessu lygna
vatni var enginn fiskur; aðeins
krabbar og kampalampar skriðu
hér á land. Allir sultu. Hver fjöl-
skylda var út af fyrir sig og lum-
aði á síðustu matarleifunum. Sum-
ir áttu þó enn ofurlítinn matar-
forða, sem þeir borðuðu í laumi,
eftir að náttmyrkrið var skollið á.
Þetta gerði fólkið, til þess að þurfa
ekki að miðla öðrum. En brátt
gengu vistirnar til þurrðar hjá
þeim, eins og öðrum, og þá var
ekki annað að hafa en krabba-
dýrin. Fólkið varð að leggja sér
þau til munns hrá, því að ekkert
eldsneyti var lengur að hafa.
Lan Ying átti í fyrstu erfitt með
að borða krabbana hráa. Hún
vildi heldur svelta. Faðir hennar
mælti fátt. Hann virti dóttur sína
fyrir sér og brosti biturt, þegar
hún að sólarhring liðnum tók
dauðan kampalampa úr krabba-
hrúgunni og át.
„Ég skal að minnsta kosti aldrei
borða þá lifandi," tautaði telpan.
Dagarnir liðu. Veturinn var í
nánd, með næðingum sínum og
bitrum frostnóttum.
Hvenær, sem skúr kom úr lofti,
urðu þau gagndrepa, og þá hjúfr-
uðu þau sig hvert að öðru, eins og
hrædd dýr. En það rigndi sjaldan
og oftast gátu þau þurrkað tötra
sína í sólskininu næsta dag.
Lan Ying var orðin hræðilega
mögur, og henni var alltaf kalt.
Allir voru holdgrannir, bræður
hennar sem aðrir, og þeir voru
orðnir óhugnanlega hljóðir. Aldrei
sáust þeir leika sér, en elzti bróð-
ir hennar hjálpaði föður sinum
að veiða krabba á hverjum degi.
Hún veitti því líka eftirtekt, að
andlit móður hennar var orðið
fölt og kinnfiskasogið, og hendur
hennar, sem höfðu verið rauðar
og holdugar, voru nú aðeins bein-
in ein. Alltaf hélt hún þó glað-
lyndi sínu, og oft varð henni að
orði:
„En hvað við erum heppin að
hafa enn þessa krabba til matar.
Það er svei mér gott, að manni
er ekki íisjað 'saman."
Nú voru þrengslin ekki lengur til
ama á innri garðinum. Margir
höfðu látizt, svo að nú höfðu þeir
svigrúm, sem eftir lifðu.
Á þessum hörmungatímum sást
aldrei bátur á fljótinu. Lan Ying
sat venjulega og horfði út yfir
fljótið og hugsaði um öll skipin,
sem hún hafði áður séð sigla eftir
því. Henni fannst stundum, að
það væri engu líkara en að þau
væru einu mannverurnar, sem
eftir lifðu í heiminum. Hér urðu
þau að láta fyrirberast, hrakin
og bjargarlaus, hvað sem að hönd-
um bæri.
Oft sá hún karlmennina tala
saman í lágum hljóðum. Þeir voru
orðnir bognir í baki og vesaldar-
legir og sjúklegir útlits. Þeir ræddu
alltaf um flóðið, hvenær það