Valsblaðið - 01.05.2004, Page 19

eftir Frímann Helgason

Hópmynd af Valsliðinu ásamt Þórarni Eyþórssyni þjálfara 1960. Efst frá vinstri:
Hrefna, Sigrún Guðmunds, Elín, Sigrún Geirs, Asa, Katrín, Sigríður, Olöf, og Guð-
björg.
Mér datt þá í hug að fara til Jóns vinar
míns í Isafold og spyrja hann um þetta,
sem skeð hafði á Skaganum, því ég vissi
að hann var þar. Þegar ég hafði lagt fyrir
hann spuminguna um þetta, sem skeði á
Akranesi, tók að breiðast yfir andlit Jóns
bros, sem smátt og smátt varð að mildum
aðdáunarsvip. Ég var farinn að halda að
ég ætti að lesa það út úr svip hans, sem
þar hafði gerst, því honum virtist tregt
tungu að hræra.
Það var greinilegt, að Jón var að leita
að nógu sterkum lýsingarorðum til að tjá
það sem í huganum bjó, og smátt og
smátt fóru að koma slitróttar setningar
með hástemmdum lýsingum á því sem
skeð hafði og hann færðist allur í aukana
eftir því sem líður á frásögnina, sem var
eitthvað á þessa leið:
- Þú hefðir bara átt að sjá hana Siggu
uppi á Akranesi á íslandsmótinu. Það
hefðu allir Valsmenn átt að sjá hana í
þessum leikjum. Hún verður mér
ógleymanleg fyrir frammistöðu sína þar
meðan ég minnist handknattleiks
kvenna. Og svona hélt hann áfram góða
stund. Loks komst ég að og spurði: Hvað
skeði?
- Það var svo stórkostlegt að það er
ekki hægt að lýsa því, menn verða að
horfa á það til þess að fá rétta mynd af
því. Það var greinilegt, að Jóni var enn
mikið niðri fyrir, en loks tekur hann að
róast og þá fara línumar á frásögninni að
skýrast.
- Ég vil benda þér á, að Þórarinn,
þjálfari stúlknanna, var veikur, þegar þær
fóru upp á Akranes til þátttöku í mótinu,
en það mun ekki hafa komið fyrir áður,
að hann væri ekki viðstaddur slíkt stór-
mót. Hann er leiðtogi þeirra, sem stúlk-
urnar bera, að ég held, takmarkalaust
traust til, enda hefur hann verið lífið og
sálin í flokknum um langt skeið.
Mér er ekki grunlaust um, að Sigga
hafi skynjað áhrif þess, að Þórarinn var
ekki meðal hópsins og að hún hafi litið á
það sem skyldu sína að reyna að bæta
það upp, sem vantaði eins og hún mögu-
lega gæti. Henni var ljóst, að stúlkurnar í
hinum félögunum mundu álíta, að „Þór-
arinslausar“ væru þær veikari fyrir og nú
væri að sækja að þessu ósigrandi vígi
með þeim tökum, sem þær hefðu yfir að
ráða. Það mátti lesa í hug hennar og svip
að hún, sem fyrirliði, mátti ekki láta
neinn bilbug á sér finna hvorki utan vall-
ar né innan, þótt eitthvað syrti í álinn. Og
ekki er ólíklegt, að aldrei hafi Sigga bet-
ur séð þá þakklætisskuld, sem Valsstúlk-
urnar stóðu í við Þórarin, og nú væri það
hennar og þeirra stolt að sigra í þessu
móti, vegna hans. Þetta fannst mér liggja
einhvernveginn í loftinu.
Þegar leikimir hófust leyndi það sér
ekki, að stúlkumar í hinum liðunum
vissu hvaðan þeim var mest hætta búin í
leikjum sínum við Val: Siggu skyldi
gætt, hvað sem það kostaði og ef ein
dygði ekki skyldu fleiri koma til. Og það
sýndi sig, að þessar ráðstafanir voru ekki
að ástæðulausu, en þær dugðu hvergi,
slíkur var kraftur Siggu og baráttuvilji
fyrir félag sitt.
Hún varð fyrir því óhappi, að fá slæmt
högg á hendi, sem var það alvarlegt, að
við vildum að hún leitaði læknis, en við
það var ekki komandi og ekki nóg með
það, við urðum að lofa því næstum undir
eið, að láta engan um þetta vita og forð-
ast að láta það berast til stúlknanna í hin-
um félögunum, það mundi efla þær í
sókninni og stúlkumar í hennar liði máttu
helst ekki vita þetta heldur, það mundi ef
til vill draga úr trú þeirra á sigur, ef fyrir-
liðinn væri vanheill á hendi. Nei, sagðist
ekki vera komin upp á Akranes til þess
að vera sveipuð inn í sárabindi. Hún væri
komin hingað, ásamt hinum Valsstúlkun-
um, til að vinna þetta mót.
Það leyndi sér ekki að í leik hennar,
hvatningarorðum til leiksystra sinna, að
þetta var henni rnikið alvörumál og þó
varð hún í hverjum leik fyrir sérstakri
aðsókn í tíma og ótíma, sem knúði hana
til meiri átaka en eðlilegt var.
Ég gleymi aldrei eitt sinn, þegar hún
var komin inn á línu til að skjóta og lætur
sig falla inn á teiginn, en fallið var þungt,
því hún hafði tvær úr vörninni á bakinu
og skall á steinsteyptan völlinn. Kom hún
litlu síðar til okkar og bað um plástra á
sárin, en satt að segja var erfitt að átta sig
á hvar ætti helst að líma þá. Samt var það
gert. Eftir skamma stund sáum við hana
rífa þá af aftur. Hún sagði síðar, að þeir
hefðu þvælst fyrir og svo lét hún sig hafa
það að halda áfram með hálf skinnlausa
lófa, og sársaukinn kvaldi. Þannig hélt
hún áfram til síðustu sekúndu í úrslita-
leiknum- og hún stóð við það sem hún
sagði: Valur vann mótið.
Valsblaðið 2004
19