Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1891, Qupperneq 55

55
Fæstar af þessum skuggahlióum, sem jeg hefi nefnt
munu eiga við kennaraskóla í Svípjóð. Margir af Dön-
um eru óánægðir með kennaraskóla sína, og vona að
peir fái komið peiin í betra horf, enda er mun auðveld-
ara að koma á góðum kennaraskóla, en að koma barna-
skólamálum öllum í gott horf.
Jeg get hjer um bil verið pví alveg samdóma, sem
jeg gat áðan um að danskir skólamenn hefðu talað um
kénnaramenntun, og par afleiðandi er pað sannfæring
mín, að hið pýðingarmesta framfarastig, sem vjer nú get-
um stigið í alpýðumenntamálinu, sje að bæta sem fyrst
og sem bezt kennaramenntunina, og pótt próf pau og
prófnefndir, sem einu sinni var rætt um að koma á,
gætu sjálfsagt orðið að nokkru liði, pá mundi peim
kostnaði, sem pær hefðu í för með sjer, efiaust fyrst um
sinn betur varið til pess að gjöra kennara svo úr garði,
að minni pörf sje á umsjón með skólahaldi peirra og
kennslu, og að peir liafi minni pörf á leiðbeiningum,
en nú.
Land vort er of strjálbyggt til pess að kennslu-
umsjón geti verið að nokkru ráði, nema með stórmikl-
um kostnaði. |>ær pjóðir, sem standa miklu betur að
vígi en vjer með alla umsjón, játa jafnvel að hún geti
ekki heldur verið fullnægjandi hjá sjer og að eina ráðið
sje í raun og veru að gjöra kennarana svo úr garði, að
peir hafi skilyrði fyrir að purfa hennar sem miunstrar.
Eigi er pó svo að skilja' að jeg sje að berjast fyrir pví
að kennarar sjeu látnir sigla umsjónarlaust sinu eigin
sjó, heldur hinu, að sje um tvennt að ræða: umsjón
eina saman og próf einsömul eins og um hefur verið
rætt á aðra hlið, en á hina hliðina keniiarafræðslu eina
saman, pá sje eigi áhorfsmál að kjósa heldur keunara-
fræðsluna, en sleppa allri víðtækri skólaumsjón. Um-
sjónarlausir geta kennarar naumast orðið, að minnsta