Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1891, Blaðsíða 48

48
hafða við byrjun lestrarkennslu, aptur á móti er hún
töluvert notuð, þegar börnin eru komin nokkuð áleiðis;
pá er höfð bæði samstöfun og samlestur; stafa pá öll
börn í bekknum sama stafinn í senn, þegar um sam-
stöfun er að ræða, en lesa með greinilegri atkvæðaskipt-
ing, þegar um lestur er að ræða öll í senn sama at-
kvæðið. Reyndar verður slíkur lestur nokkuð hávaða-
samur, en getur verið góð æfing og venur á samvinnu.
Börn eru mjög snemma vanin á að stafa orð utan að,
•og þannig búin undir rjettritunarnámið siðar. |>egar
nokkuð er komið lestrarkennslunni, er farið að spyrja
börnin út úr því, sem þau lesa í lesbókinni, og talað
við þau um efnið, og enn síðar er heimtað af þeim að
'þau segi efni þess, sem þau hafa lesið. Fyrstu þrjá
bekkina er haldið áfrain að láta stafa orð utan að, en
jafnframt er í þriðja bekknum byrjað að skrifa stutta
setningastýla, þó eru setningarnar fyrst stafaðar utan
að. Stýlagjörðinni er nú haldið áfram, og þeir látnir
smáþyngjast. |>annig er byrjað á að lesa fyrir það, sem
skrifa skal. Síðan eru börnin látin segja skriflega frá
sögu, sem lesin hefur verið fyrir þau eða þeim sögð,
eða þau eru látin skrifa um eitthvert efni, sem þeim
er kuunugt. Loks eru þau vanin við að skrifa brjef,
reikninga, kvittanir, auglýsingar o. s. frv.
í málfræði er þegar í öðrum bekk að neðan farið
að kenna börnum að þekkja nafnorð, lýsingarorð og
sagnir. í næsta bekk er kennt um fornöfn og töluorð,
um fallendingar nafnorða, lýsingarorða og fornafna, og
um frumlag og umsögn. í 2. bekk er lokið við mál-
fræðina, kennt að leysa í sundur setningar og um að-
greiningarmerkin. Loks er öll málfræðin lesin upp og
kennt að þekkja höfuðsetningar og aukasetningar, og
yfir höfuð um málbygginguna. Framan af er engin