Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1891, Blaðsíða 14

14
færi haft undir til æfingar í senn. En smcátt og smátt
er bætt við nýju verkfæri, eptir pví, sem æfingarnar
verða samsettari og margbrotnari. Niðurskipun vinn-
unnar er miðuð við verkfæriu sjálf, en verkfærin látin
koma í peirri röð, sem bezt hentar til pess, að hver
æfing sje á sínum stað og komi að tilætluðum uotum.
Að öðru leyti yrði hjer of langt mál að fara út í
hin einstöku atriði kennslunnar, enda ekki mikið á
peirri lýsingu að græða. |>að verður fyrst fullkomlega
skiljanlegt, ef sýnt er verklega.
J>að er svo sem auðvitað, að til pess að petta nám
verði sannarlega uppbyggilegt, parf tilsögnin að vera
góð, eigi síður en í hverri annari námsgrein. Undir
kennaranum er pað hjer eins og annarsstaðar komið,
hver árangurinn verður, hvort nokkur eða enginn, að
kalla má.
Aður var pað siður, að trjesmiðir voru látnir kenna
skólaiðnað; en pað kom brdtt fram, að aðalatriðið var
lagt í lágina og námið varð eintómt handverk, en pýð-
ing vinnunnar fyrir uppeldi unglinganna hvarf. fJá var
pað ráð tekið, að láta skólakennara nema skólaiðnað og
kenna síðan í skólunum, og pykir reynslan hafa sýnt,
að pað var heillaráð. Til kennslu í skólaiðnaði parf,
ef til vill fremur en til kennslu í nokkurri annari
námsgrein, árvakran, glöggskyggnan og samvizkusaman
kennara, sem hefur fullan og Ijósan skilning á pví,
hvað hann er að gera, og sem hefur næma tilíinningu
fyrir andlegri og líkamlegri vellíðan unglinganna.
Kennslan verður að ganga afmarkaða braut frá hinu
auðvelda til hins torvelda, frá hinu einfalda til liins
samsetta. Kennarinn verður að gæta pess vandlega, að
nemendurnir beri sig rjett til við vinnuna, pví að ann-
ars getur sú æfing, sem ætluð er til að æfa og styrkja
líkamann, orðið til pess að veikla hann. Kennarinn