Morgunn - 01.06.1932, Qupperneq 42

36
MOBGUNN
koma í veg fyrir það, að fólk, sem á þess kost, reyni að
leita einhverra frétta hjá þeim, sem sálrænum hæfileik-
um eru gæddir; en málefninu er mikið tjón í því dóm-
greindarleysi, sem að órannsökuðu máli fleygir fram ýms-
um fregnum, sem komið hafa hjá svo og svo ófullkomn-
um miðlum. Það er ekki langt síðan, að eg var ásamt öðr-
um hjá skrifmiðli, og reit miðillinn þá í nafni framliðins
manns fregn, sem bæði var röng, og eg gat ennfremur
sannað, að var beinn hugsanaflutningur frá konu, sem
hjá miðlinum sat, og slíkt kemur oft fyrir; en það er þetta,
sem hneykslar marga og hrindir þeim frá spiritismanum.
Vér, sem vitum betur, verðum að læra að umgangast hina
sem „veikari ker“; málefnisins vegna verðum vér að fara
varlega og vanda oss; sannanirnar eru nógu margar, vér
verðum að kynnast þeim og hafa þær á takteinum, þegar
efnið ber á góma, en muna, að vera ekki að útbásúna hitt,
sem er einskisvirði eða hefir ekkert sönnunargildi. Og
það verð eg að segja, að mér finst ekki eðlilegt, að prest-
ur, sem veit sig í þjónustu Guðs og sannleikans, veit sig
hafa með höndum heilagasta málefnið, mér finst ekki eðli-
legt, að hann taki það gilt í þessum efnum, sem er kastað
fram af dómgreindarleysi og að ósönnuðu máli. Vér eigum
að vanda oss, vígbúast beztu vopnum spiritismans og
ganga síðan fram til orustunnar, en varast að vinna hon-
um ógagn.
Eg er þess fullvís, að í hverjum einasta söfnuði á ís-
landi er fólk, sem er þyrst í þann boðskap, er spiritism-
inn flytur. Hvað mínum söfnuði viðvíkur, þykist eg geta
talað af reynslu. Fyrirrennari minn hafði ekki prédikað í
þeim anda, að því er eg bezt veit, en eitt af því fáa — mig
minnir jafnvel hið eina — sem eg tók fram við fulltrúa
safnaðarins um sérskoðanir mínar, áður en eg var kosinn,
var það, að eg væri spiritisti, og það var síður en svo, að
slíkt hefði neikvæð áhrif á kosningu mína. Síðan hefi eg
oft talað um þessi efni í kirkjunni og þegar tækifæri hafa
boðizt, hefi eg lesið upp ummæli mætra sálarrannsóknar-