Barnablaðið - 01.12.1989, Blaðsíða 7

BARNABLAÐIÐ 7
etta haföi veriö frábær
dagur. Öll fjölskyldan hjálpaðist
aö viö aö skreyta jólatréö og heim-
iliö. Svo útbjuggu þau jólajötu á
bekknum fyrir framan stofuglugg-
ann. Nokkru áöur hafði Jóhannes
sáö grasfræi í bakka og nú var þaö
komið upp. Sprettan var svo góö
aö varla sást í moldina, sem hann
haföi sáö í.
Grasið átti að tákna hagana,
þar sem sauöirnir gengu á beit.
Pétur stóri bróöir hans haföi út-
búiö eftirlíkingu af varðeldi, sem
átti að fæla villidýrin burt. Gripa-
húsið stóð undir nokkrum trjám á
sandbakka. Mjór göngustígur lá
frá haganum aö gripahúsinu. í því
var naut, asni, karl og kona.
Jóhannes og systkini hans
höföu oft séö jólajötuna áöur og
gátu útskýrt flest sem henni til-
heyröi. Njáll, litli bróöir, sem mundi
ekkert frá síðustu jólum, haföi
hlegiö af kæti þegar mamma tók
upp litlu loönu lömbin. Áður en
Njáll fór að sofa um kvöldið kyssti
hann lömbin góöa nótt og sett þau
viö eldinn.
Næstum hræddur
Jóhannes skalf — en hvaö það
var kalt! Hann skreið nær bálinu,
sem var nær kulnað og lagðist hjá
litlu hlýju lambi.
Skyndilega varö allt bjart og Jó-
hannes heyröi einhvern syngja.
Hann reis upp viö dogg til aö sjá
hvaðan Ijósið kæmi. Jóhannes leit
upp og það lá viö aö hann yröi
hræddur. Fjárhirðarnir lágu allir á
grúfu og þorðu sig hvergi að
hræra.
Rétt fyrir ofan sig sá hann
marga engla í hvítum klæöum.
Englarnir litu beint á hann og einn
sagöi:
— Vertu ekki hræddur Jóhann-
es! Viö erum að segja frá því aö
hann sé fæddur, Sonur Guös.
Hann er í gripahúsi í Betlehem.
Vinir
Þaö dimmdi jafn snögglega og
birtan haföi komiö. Hirðarnirstóðu
á fætur og meðan einn bætti á
eldinn tóku hinir minnstu lömbin í
fangið og héldu í áttina til Betl-
ehem.
— Leyfiö mér aö koma meö,
kallaði Jóhannes og flýtti sér á eftir
hirðunum.
— Hver ert þú, spuröi ungur
drengur, sem gekk viö hirðisstaf.
— Ég heiti Jóhannes og er sex
ára, næstum sjö. Og ég er ekkert
of lítill til aö fara meö.
— Ég heiti Símon, svaraði
drengurinn. Viö getum verið vinir!
— Fljótur, viö skulum hlaupa á
undan, sagði Símon. Pabbi sagöi
að viö ættum aö fylgja stjörnunni!
/ gripahúsinu
Stjarnan var stærri en allar aðr-
ar stjörnur á himninum og lýsti svo
skært aö enginn vandi var að
fylgja henni.
— Sjáöu, nú er hún alveg kyrr,
hrópaöi Símon.
Framundan var gripahús og
það leit út fyrir aö stjarnan heföi
sest á húsþakiö.
— Þaö var rétt, þaö var rétt,
kallaði Jóhannes spenntur. Engill-
— Hræöilega ertu með sítt hár!
Þú hefðir átt aö láta klippa þig fyrir
löngu síöan.
— En, ég lét klippa mig fyrir
löngu síðan!
inn sagöi að barnið væri í gripa-
húsi!
Jóhannes og Símon lögðu við
eyrun. Þaö eina sem heyröist var
jarm í lömbum og þegar naut
rumdi.
Hiröarnirvoru nú komnirog þeir
gengu hljóölega að dyrum gripa-
hússins. Þar inni sátu maður og
kona. Hún hélt á litlu barni í fang-
inu. Jóhannes fannst þetta barn
miklu minna en Njáll hafði nokkru
sinni verið.
Hiröarnir sögöu frá því sem
gerðist úti í haganum, en Jóhann-
es gat ekki litið af litla barninu.
Allt í einu leit það til hans og
brosti. Um leiö tók einhver í öxlina
hans...
Ert þú þarna?
— Þaö er mál aö vakna Jó-
hannes. Nú er kominn aðfanga-
dagur!
Jóhannes heyrði rödd mömmu
og fann ilm af heitu súkkulaði og
heitu ostabrauöi.
Hann var fljótur að vakna. Hann
mátti ekki einu sinni vera að því aö
skoöa í jóladagatalið, eöa skóinn í
glugganum, heldur stökk hann inn
í stofu og aö jólajötunni.
Kindurnar lágu hringinn í kring-
um bálið og hiröarnir gættu þeirra.
Og íjötunni í gripahúsinu lá pínulít-
ið barn — Jesúbarnið — og þaö
brosti. Jóhannes strauk yfir kinn-
ina á því og sagði:
— Velkominn til jaröar.
Þegar ég spyr pabba, segir
hann aö ég eigi að spyrja mömmu.
Og þegar ég spyr mömmu, segir
hún að ég eigi að spyrja pabba.
Heldur þú aö þau læri nokkru sinni
að standa á eigin fótum?
(Þýtt og staðfært: gé)
Spéhornið