Barnablaðið - 01.12.1989, Qupperneq 54

54 BARNABLAÐID
Petri stökk upp.
— Hanski, sjáöu! Hrópaði hann
spenntur. — Lestu þetta!
— Hvaö er það. Fannstu eitthvað?
Hanski starði á krumpaðan miðann
og reyndi að lesa textann.
— Skil ekkert í þessu! Hvað þýðir
þetta?
— Lestu textann í speglinum!
— Ég er fangi... Saku
— Saku, þú ert frábær! Hér er
lausnin á ráðgátunni. Þrír menn í
smyglaraleiðangri.
— Flýttu þér! Við verðum að leita
að slóð. Við megum engan tíma
missa!
Petri var þegar á leið út um dyrnar.
Hanski skrifaði skilaboð til Pena á
bréfmiða.
Nú verðum við að hafa augun hjá
okkur og rannsaka allt grunsamlegt.
Drengirnir leituðu bæði upp og nið-
ur með ánni, þeir skoðuðu hvern ein-
asta slóða. Ekkert sérstakt vakti at-
hygli þeirra.
— Vísbendingarnar hljóta að vera
lítið áberandi. En hverjar gætu þær
verið?
— Örugglega litlir kvistar og grein-
ar, það liggur í augum uppi! Að við
skyldum ekki sjá það fyrr. Það er auð-
velt að brjóta kvisti, án þess að mikið
beri á því, sagði Hanski.
Nú grandskoðuðu þeir hvert tré og
runna í nágrenni við fossinn.
— Það eru ekki svo mörg tré hér.
En sjáið þið!
Petri benti á lítinn kvist, sem hékk
og bærðist í andvaranum.
— Þessi hefurekki brotnaðaf sjálf-
um sér. Einhver hefur brotið hann!
Vonandi hefur það ekki verið björn
eða hreindýr.
Drengirnir fikruðu sig inn í birki-
skóginn. Þeir fylgdu þröngum og
hlykkjóttum stíg, en fundu ekki fleiri
brotna kvisti á þeirri slóð. Einnig urðu
þeir að gæta þess að villast ekki.
Þá sá Petri skófar, líkt því sem þeir
höfðu séð við ána.
Unski varð kvíðinn og reiður, þegar
hann komst að því sem kom fyrir
Saku. Hann grunaði að Saku hefði
villst eða dottið í fossinn. Á vissan hátt
var Unski ábyrgur fyrir strákunum.
Sirrku og Unski hugsuðu svo stíft
að það brakaði í höfðum þeirra. Hvað
átti nú til bragðs að taka? Mennirnir
voru á sjó og kæmu ekki fyrr en síð-
degis. Þau töluðu saman um stund og
svo ákváðu þau að tala við lögregl-
una.
Lögreglan kom fljótlega og Pena
varð að segja söguna allt frá upphafi.
Lögreglan skildi ekki finnsku, svo
Sirrku varð að túlka mál hans jafnóð-
um.
— Ó, já, andvarpaði lögreglu-
þjónninn. — Það eru endalaus vanda-
mál með þessa ferðamenn. Hvaða
erindi eiga þeir upp í fjöll, þegar þeir
geta ekki einu sinni ratað á réttan
stað?
Sirrku lét sem hún heyrði ekki
þessa athugasemd. Þess í stað
reyndi hún að útskýra fyrir lögreglu-
þjóninum.
— Jæja, jæja, við gefum skýrslu á
stöðinni og látum skoða fjallið fyrir
kvöldið. Ef ekkert finnst, setjum við
leit af stað í fyrramálið.
Sirrku sagði að leit þyrfti að hefjast
þá þegar, en lögreglunni lá ekki eins
á. Fyrst færu Unski og Pena upp að
fossinum með lögreglunni. Þar höfðu
þeir síðast séð Saku.
— Komið þið, við skulum fara upp í
kofann, sagði Pena. Strákarnir eru
ábyggilega þar.
Lögregluþjónarnir kinkuðu kolli og
fylgdu á eftir.
I kofanum fundu þeir skilaboðin.
Þegar lögregluþjónarnir skildu hvað
var á seyði, urðu þeir mjög spenntir
og böðuðu út höndunum.
— Stórveiði! Ha, ha! Hættulegir af-
brotamenn... var allt sem Pena skildi í
því sem þeir sögðu. Norskan var nú
býsna lík sænskunni.
Nú lá lögregluþjónunum lífið á að
komast aftur niður til Vestari Jakobs-
ár.
Framhald í næsta blaði.
Morgunbæn
Nú er ég klæddur og kominn á ról
Kristur Jesús veri mitt skjól,
í guðsóttanum gefðu mér
að ganga í dag svo líki þér.
Kvöldbæn
Vertu Guð faðir faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.