Barnablaðið - 01.12.1989, Blaðsíða 45

BARNABLAÐIÐ 45
— Faröu ekki of langt frá landi,
hrópaöi Rakel. — ísinn erveikast-
ur í miðjunni, bætti hún svo viö,
þótt hún væri ekki viss um það.
— Það er mest gaman að fara
eins hratt og maður getur í stóra
hringi, kallaði Stína. — Þá er eins
og maður fljúgi. Og nú brunaði
hún í stórum sveig út á miðja tjörn-
ina og breiddi út hendurnar.
— Varaðu þig, kallaði Rakel.
Þessi glannaskapur gat hæglega
endað illa.
Og einmitt þá gerðist það sem
hlaut að gerast. Allt í einu brast
ísinn og Stína var skyndilega kom-
in upp undir hendur í ískalt vatnið,
ofan í vök á ísnum. Rakel starði á
vinkonu sína brjótast um, bjargar-
lausa í ísköldu vatninu.
— Ég er að drukkna, kveinaði
Stína. — Rakel, hjálpaðu mér, kall-
aði hún grátandi. — Ég vil ekki
deyja núna Rakel.
Rakel hugsaði málið. Var eitt-
hvað hægt að gera? Hún braut
heilann, ringluð af hættunni sem
Stína var í.
Allt í einu datt henni nokkuð í
hug sem hún hafði æft á hverjum
morgni alveg frá því að hún var lítil
hnáta og það var að leggja öll mál,
smá og stór, í hendur Jesú.
— Þér verður bjargað! kallaði
hún af öryggi til Stínu.
Rakel stóð þráðbein á ísnum,
teygði hendurnar og skíðastafina
til himins. í gegnum huga hennar
þaut það sem hún hafði verið hvött
til að gera, það að trúa heilshugar,
hvað sem á dyndi. Ef ekki núna þá
aldrei, hugsaði hún.
— Jesús! hrópaði hún upp í
himininn. —Viltu hjálpa vinkonu
minni? Elsku Jesús, án þín getum
við ekkert gert. Hjálpaðu okkur
kæri Jesús minn!
Rakel hrópaði þessa bæn upp
til Jesú, horfði á skýin, bláan him-
ininn og skíðastafina sem hún
teygði upp í loftið,, Skíðastafirnir!
Já, einmitt, þeir gætu hjálpað."
Þessu var hvíslað í eyra hennar.
Stína var að missa máttinn.
Hreyfingar hennar voru allar hæg-
ari og köllin veikari. Rakel tókskíð-
astafina í skyndi.
— Stína, gríptu, kallaði hún ák-
öf. —Taktu stafina, leggðu þá
þvert á vökina og haltu þér í þá,
svo að molni ekki meira úr vökinni.
Rakel renndi skíðastöfunum
eftir ísnum til Stínu sem greip þá í
örvæntingu og lagði til sitt hvorrar
handar yfir vökina, sem nú moln-
aði ekki lengur úr. Nú vissi Rakel
hvað hún átti að gera.
— Stína! kallaði hún. —
Hreyfðu þig sem minnst á meðan
ég sæki hjálp. Ég verð eins fljót og
ég get. Vertu róleg og örugg, bætti
hún við í flýti.
Stína sagði ekki neitt. Hennar
eina von var að Rakel tækist að ná
í hjálp. Sjálf gat hún aðeins beðið.
Stínu fannst hver mínúta eins og
klukkutími. Tárin runnu niður kinn-
ar hennar. — Elsku Rakel, finndu
eitthvert ráð, bað hún.
Rakel tók nú af sér skautana í
flýti, fór í skóna sína og hljóp af
stað eins hratt og hún gat. Hún leit
í kringum sig í þeirri von að sjá
einhvern sem gæti hjálpað. Jú,
þarna var einhver á gangi! Hún
hljóp að manninum og kallaði: —
Heyrðu manni, Stína datt niður um
ísinn.
Maðurinn snéri sér við og horfði
á litlu stúlkuna sem kom á harða-
spretti í fangið á honum. Svo
horfði hann út á ísinn. Síðan tók
hann viðbragð og spurði: — Er
pabbi þinn er heima?
— Já, já, ég veit að hann er
heima, sagði Rakel grátandi.
— Flýttu þér heim og segðu
honum hvað komið hefurfyrir. Ég
hjálpa stúlkunni á meðan. Síðan
tók hann á rás í átt til tjarnarinnar,
en kallaði um leið: — Segðu
pabba þínum að láta lögregluna
vita.
Aftur hljóp Rakel af stað sem
fætur togaði. Þegar hún kom að
útidyrunum heima, henti hún þeim
upp á gátt og kallaði: — Pabbi,
Stína datt niður um ísinn, það er
maður að hjálpa henni sem biður
þig að hringja á lögregluna.
Pabbi Rakelar leit snöggt upp.
Svo sagði hann: — Reyndu að
vera róleg, Rakel. Hvaða ís ertu
að tala um?
— Á tjörninni, stundi Rakel,
yfirkomin af mæði.
Pabbi Rakelar stóð nú snarlega
á fætur, gekk að símanum, hringdi
og lét lögregluna vita. Síðan greip
hann stakkinn sinn og þaut á dyr,
en Rakel lét sig falla í næsta stól.
Nokkrum dögum síðar fékk
Rakel að fara í heimsókn á sjúkra-
húsið til Stínu. Það hafði tekist að
bjarga henni úr vökinni, en þá var
hún orðin svo máttvana að óttast
var um líf hennar. Allt hafði þó farið
vel og Stína var óðum að hress-
ast. Vinkonurnar horfðu hvor á
aðra, þegjandi í fyrstu, svo sagði
Rakel: — Sæl, hvernig líður þér?
— Miklu betur, ég máfara heim
á morgun, sagði Stína. Svo bætti
hún við: — Þakka þér fyrir að
bjarga mér Rakel. Ég hefði átt að
hlusta á það sem þú sagðir.
— Það er ekkert. En það var
ekki ég sem bjargaði þér.
Stína horfði undrandi á Rakel:
— En skíðastafirnir? Ég hefði
drukknað hefðir þú ekki komið
þeim til mín.
— Ég veit, en það var eins og
einhver hvíslaði að mér að renna
til þín stöfunum, sagði Rakel. —
Og ég veit að það var Jesús, bætti
hún við.
— Já, ég man að þú kallaðir á
Jesú og baðst hann að hjálpa okk-
ur. Hvernig getum við þakkað
honum?
— Við skulum biðjast fyrir og
þakka Jesú fyrir lífgjöfina, sagði
Rakel. — Það er það besta sem
við getum gefið honum.
— Já, það held ég líka, sagði
Stína.
Rakel og Stína héldu saman
litlu höndunum sínum, hneigðu
höfuðin og þökkuðu Jesú fyrir að
fá áfram að lifa og leika sér sam-
an.
Og tár þakklætis streymdu nið-
ur litlu kinnarnar.