Barnablaðið - 01.12.1989, Qupperneq 18

18 BARNABLAÐIÐ
Göran Stenlnnd:
um að Guð getur hjálpað og nú
skulum við biðja.“
Þeir krupu á kné og lögðu
þetta fram fyrir Guð. Þá hvarf
allur óróleiki, því nú var allt lagt í
Guðs hönd.
Nú liðu nokkrir dagar. Þá
kom Sveinn, nágrannadreng-
urinn okkar, hlaupandi og hróp-
aði:
„Ætlar Stenlund ekki að
sækja kassann, sem stendur
niður við þjóðveg? Hann kom
með áætlunarbílnum fyrir
tveimur eða þremur dögum.“
„Er kassinn virkilega til okk-
ar?“ spurði faðir minn.
„Já, nafn Stenlunds er á hon-
um og bílstjórinn sagði að
Stenlund ætti hann.“
Birgir og Bengt tóku til fót-
anna til athuga þetta. Jú, alveg
J ólasendingin
Jólin nálguðust. Börnin
hlökkuðu til, því það mundu
verða jólagjafir og jólatré.
Við töldum dagana með
óþreyju. Nú var bara ein vika
eftir. Við spurðum pabba, hvort
hann ætlaði ekki út í skóg að
velja jólatré. Pabbi leit á okkur
og svaraði loks raunalega:
„Það verður ekkert jólatré
núna, því að við höfum ekkert til
að hengja á það.“
Mikið var þetta þungbært
fyrir okkur börnin. Okkur fannst
engin jól geta orðið, ef við fengj-
um ekki jólatré. Öll önnur börn
mundufáfallegttré, en ekki við.
Pabba fannst mjög leiðinlegt að
geta ekki skaffað það sem okk-
ur langaði í. En svo sagði hann
okkur hver var orsökin fyrir því,
að hann gat ekki gefið okkur
neitt fyrir jólin að þessu sinni.
Þannig var að pabbi vann á
sögunarverkstæði. Dag nokk-
urn hrundi timburhlaði, og hann
varð undir með annan fótinn.
Fóturinn brotnaði, og nú hafði
pabbi verið óvinnufær lengi.
Þess vegna átti hann enga pen-
inga.
Við vissum að það þýddi ekk-
ert að hugsa um jólatré fyrst
kringumstæðurnar voru svona.
En þetta var þó ekki það
versta. Við áttum engan mat
heldur. Neyðin var mikil, en
mamma og pabbi þekktu veg
sem þau höfðu oft gengið. Það
var vegur bænarinnar.
Dag einn tók pabbi tvo elstu
drengina, þá Bengt og Birgi,
með sér inn í svefnherbergið.
„Þið skiljið að við erum í erfið-
leikum,“ sagði hann. „En við vit-
rétt! Þarna var stór kassi með
nafni pabba. Það var sóttur
sleði í hasti og kassinn dreginn
heim. Ó, hvað við vorum forvitin
að sjá hvað var í kassanum.
Með vaxandi undrun tók pabbi
upp úr honum allt sem við þurft-
um: Mjöl, brauð, smjör, sykur,
hrísgrjón. Já, allt mögulegt og
meðal annars jólatrésskraut.
Það varð líf og fjör og gleði okk-
ar átti sér engin takmörk. En
pabbi og mamma stóðu þögul
og alvarleg. Þau skildu að Guð
hafði heyrt bæn þeirra. Við
krupum öll niður kringum þenn-
an blessaða kassa og þökkuð-
um Guði fyrir bænasvar.
Nú var ekkert því til fyrirstöðu
að fá jólatré. Pabbi flýtti sér út í
skóg og kom von bráðar með
fallegt tré, sem við skreyttum
og gleði okkar var mikil.