Barnablaðið - 01.12.1989, Side 50

50 BARNABLAÐIÐ
Tapani Sopanen:
STÓRVEIÐI
VIÐ ÍSHAFIÐ
7. kafli
Spor í sandinum
Þaö snarkaöi heim-
ilislega í eldiviðarofn-
inum og þægilegur
hitinn breiddist um
herbergiö. Hanski sat
vafinn í teppi fyrir
framan ofninn og
starði í logana. í hug-
anum lifði hann upp
aftur ævintýri dagsins.
Hann skildi aö hann
haföi verið nærri dá-
inn. í rauninni var
hann ekki svo hrædd-
ur viö aö deyja. Hann
vissi aö Guö mundi
sjá um hann hinu
megin.
Hanski snökti. Það
var nú best aö vera lif-
andi! Það komu tár í
augun. Hann fann til
svo mikillar gleði og
þakklætis.
— Góöi Guö, ég
þakka þér, hvíslaði
hann varlega.
Pena fór út aö
læknum til aö ná í
vatn, svo þeir gætu
farið í gufubaö. Baö-
stofan var strax oröin
heit.
— Hvar er Saku,
spurði Hanski.
— Viö höfum ekki séð hann enn.
Hann hlýtur að hafa haft heppnina
meö sér og ekki getað slitiö sig frá
veiðinni. Hann kemur fljótlega.
En þegar rökkrið tók aö síga á fjöllin
var Saku ekki enn kominn. Strákarnir
uröu órólegir. Þaö var ólíkt Saku aö
vera svona lengi í burtu án þess aö
láta vita af sér.
— Farið þiö bara í gufubað, sagði
Petri, ég ætla í göngutúr og gá aö
honum. — Hvaö hefur orðið af hon-
um?
Hann gekk niður aö ánni og fossin-
um, en þar var engan aö finna. Þaö
var oröiö erfitt aö sjá til, því nú var
nærri oröiö dimmt.
Petri stóö á brúninni
og starði hugsandi á
fossinn.
Hafði eitthvaö kom-
iö fyrir Saku? Það kom
kökkur í hálsinn á hon-
um og hann kyngdi
nokkrum sinnum. Svo
fór hann aö líta í kring-
um sig. Hann leitaði
meöfram bakkanum,
en veiðistöngina var
hvergi aö sjá.
Allt í einu kom hann
auga á fótspor. Það
var far eftir stígvél og
virtist alveg nýtt. Rétt
hjá voru nokkrir síga-
rettustubbar.
Petri fór aftur aö
fjallshlíöinni og skoö-
aöi sig betur um. Þar
fann hann leifarnar af
eldi, sem var nýbúiö
aö slökkva.
Hjartslátturinn jókst.
Svo kom hann auga á
samankuölaðan blaö-
snepil, sem lá undir
stórum steini. Hann
dró blaöiö undan
steininum og sá aö
eitthvaö var páraö á
þaö. Þegar hann rýndi
í skriftina gat hann ekki
greint hvaö var skrifað.
Blaðinu stakk hann í vasann. Nú
var komiö niöamyrkur og heldur kald-
ranalegt úti. Hann gekk rólega til baka
í kofann. Aftur og aftur hrasaði hann
um ójöfnur á krókóttum stígnum.
Þegar Petri haföi sagt strákunum
frá því sem hann haföi uppgötvað,