Barnablaðið - 01.12.1989, Blaðsíða 22

22 BARNABLAÐIÐ
Sigurbjörn Sveinsson:
Jólasnjór
Aðfangadagur
jóla gekk í garð
með éljagangi, en
þó rofaði til með
köflum, og sást þá
í heiðan himinn.
— Þessi jólasaga
gerðist í stórri
borg, og var mikil
umferð á götunum
þennan dag. Allir
hlökkuðu til
jólanna og jafnvel
öreigarnir, sem
höfðu hvergi
húsaskjól, því að
þeir vonuðust þó
eftir einhverjum
glaðning á
jólunum.
Gegnum ys og þys borgarlífs-
ins heyrðist barnsgrátur, og stóð
svo á því, að örsnauð kona kom
skjögrandi eftir einni götunni með
grátandi barn í fanginu. Barnið
skalf af kulda og nagaði þurrt
brjóst móður sinnar.
Fátæka konan staldraði við hjá
stóru húsi til að kasta mæðinni, og
þar var líka dálítið skjól fyrir nöpr-
um næðingi vetrarins. Hún leit
bænaraugum til himins, en þá
kom skyndilega él, og féll skæða-
drífan framan í hana.
Þá andvarpaði veslings móðir-
in: „Hvernig getur Guð, sem er al-
góður, svarað bæn minni með
köldum snjó?“
í þessu húsi bjó ungur listamað-
ur. Hann var myndhöggvari og bjó
til skínandi fögur líkneski úr marm-
ara. Hann leit út um gluggann í
þessum svifum og sá tötralega
konu, sem þrýsti ungu barni að
brjósti sér og horfði bænaraugum
til himins.
Hann kenndi í brjósti um fátæku
konuna og langaði að hjálpa
henni, en hann gat ekki gefið
henni peninga, því að hann var
fátækur sjálfur. Hann fór að hugsa
um alla þá, sem áttu við bág kjör
að búa. Þá var eins og væri hvísl-
að að honum, hvað hann skyldi
gera. Hann flýtti sér út og gekk
eftir götunni, þangað til hann kom
að stóru torgi í miðri borginni.
Hann tók handfylli sína af snjó og
hnoðaði, svo velti hann þessum
snjóköggli fram og aftur og varð
hann æ stærri og stærri. Það var
engu líkara en hann ætlaði að fara
að búa til snjókerlingu. En það var
allt annað, sem hann hafði í huga.
Hann bjó til snjókonu. Hún var að
sjá tötraleg til fara, með barn í
fanginu, og hóf augu sín til himins,
eins og hún væri að biðja. Það var
átakanlegt að sjá þá sorg og neyð,
sem birtist í hverjum drætti á and-
liti hennar.
Múgur og margmenni safnaðist
saman til að horfa á þetta sér-
kennilega listaverk. Við þessa
sjón hrærðist margur til meða-
umkunar með fátæka fólkinu, sem
átti heima í borginni. Ungi lista-
maðurinn fékk lánaðan stóran
peningakassa og lét hann við fæt-
ur snjókonunnar. Og menn létu
koparpeninga, silfurpeninga og
jafnvel gullpeninga detta ofan í
kassann. Með öllum þessum pen-
ingum átti svo að gleðja fátæka
fólkið á jólunum.
Meðan þessu fórfram, ráfaði fá-
tæka móðirin með barnið sitt eftir
strætum borgarinnar, þangað til
hún kom að stóru torgi. Var þar
mannfjöldi mikill saman kominn,
og í miðjum hópnum var snjókona
með barn í fangi.
í þessum svifum kom eitt élið
enn og kingdi niður miklum snjó.
Mannfjöldinn var á sífelldu iði fram
og aftur, en fátæka móðirin stóð
grafkyrr í sömu sporum og
gleymdi að hrista af sér snjóinn.
Hún starði agndofa á snjókonuna.
Rétt í þessum svifum gekk
borgarstjórinn fram hjá og leiddi
lítinn dreng sérvið hlið. Hann hafði
heyrt getið um snjókonuna og ætl-
aði nú að sjá hana. Og svo ætlaði
hann að lofa litla drengnum sínum
að leggja ríflega fúlgu í kassann.
Litli drengurinn átti ekki von á
því að sjá nema eina snjókonu, en
nú sá hann tvær. Og þær voru svo
nauðalíkar, báðar með barn í fangi
og báðar hvítar!
„Hvað er þetta, pabbi?“ sagði
hann forviða. „Hérna eru þá tvær
snjókonur. Þessi aumingja snjó-
kona fær ekki neitt, en allir eru að
gefa hinni. Ég vil gefa þessari.“ Og
litli drengurinn benti á fátæku
móðurina. „Jæja, góði minn,“
sagði faðir hans, og gat ekki stillt
sig um að brosa. „Þú ræður því, en
hvað mikið villt þú gefa henni.
Hundrað var sú hæsta tala, sem
drengurinn kunni að nefna. Hann
vissi ekki, að til var þúsund, og því
síður milljón. Hann leit framan í
föður sinn og sagði mjög hreykinn:
„Svo sem eins og hundrað og
hundrað og hundrað krónur!“
„Ekki ætlar þú að vera smátæk-
ur, sonur minn,“ sagði faðir hans,
og rétti honum þrjá hundrað krónu
seðla.