Barnablaðið - 01.12.1989, Blaðsíða 12

12 BARNABLAÐID
Þaö er ekkert gaman aö vera
nýr í bekknum og þekkja engan.
Lilja haföi byrjað í nýja skólanum
strax um haustið en þó nú væri
komið langt fram í október haföi
hún enn ekki eignast neina vin-
konu. Hún sat ein. Allar hinar
stelpurnar áttu vinkonu.
Lilja staulaðist framúr, klæddi
sig í flýti og hljóp út. Hún vissi vel
að það var ekki gott að fara í skól-
ann með tóman magann en það
varð að hafa það í þetta sinn, því
hún var að verða allt of sein.
Lilja var ekki fyrr sest í sætið
sinn en strákarnir á borðinu fyrir
aftan fóru að toga í flétturnar á
henni og kalla hana ýmsum Ijótum
nöfnum. Þetta þoldi hún ekki.
Henni hafði verið stöðuglega strítt
síðan hún byrjaði í þessum nýja
skóla. Bara að hún gæti farið aftur
í gamla skólann.
Kennarinn skammaði strákana
og þeir hættu að toga í flétturnar.
Eftir frímínúturnar var handa-
væri inn. Þeim var orðið býsna
kalt. Þau voru öll með handa-
vinnupokana sem þau höfðu
saumað í 9 ára bekk.
Lilja stóð þarna og lét fara sem
minnst fyrir sér. Það var kominn
galsi í krakkana. Allt í einu mundi
einn hrekkjalómurinn eftir Lilju.
Hann gat ekki stillt sig um að stríða
henni svolítið. Hann reyndi að ná
af henni handavinnupokanum, en
þegar það tókst ekki reif hann af
henni húfuna. Liljavissi ekki hvað
hún átti til bragðs að taka. Hún
varð reið og sár. Af hverju var
alltaf verið að stríða henni? Hún
reyndi að láta sem henni væri
alveg sama. Þá æstist strákurinn
enn meir og togaði í hárið á henni.
Nú gat Lilja ekki stillt sig lengur og
sló til hans með handavinnupok-
anum. Strákurinn öskraði af
bræði.
— Ætlarðu að drepa mig!
Lilja sá sér til mikillar skelfingar
að blóð rann úr handleggnum á
honum.
— Veistu ekki að þú hefðir get-
að skorið hann á púls, hrópaði ein
stelpan með ásökunartón í rödd-
inni. Lilja gat ekkert sagt. Hún var
miður sín yfir að hafa meitt strák-
inn. Þetta var líka alveg óvart. Hún
hafði ekkert munað eftir nálinni.
í þessu var hringt inn. Lilja
hugsaði með skelfingu til þess
hvað handavinnukennarinn
myndi segja. Hún yrði áreiðanlega
send til skólastjórans.
Þegar handavinnukennarinn
kom, fór strákurinn grenjandi til
hennar og klagaði Lilju. Hún stóð
eins og límd við jörðina.
Handavinnukennarinn leit á
sárið og sendi strákinn til hjúkrun-
arkonunnar. Síðan sneri hún sér
að Lilju og sagði: Þú verður að
gæta að því hvað þú gerir góða
mín ! Síðan hleypti hún krökkun-
um inn og handavinnutíminn
hófst.
Lilju fannst ósanngjarnt að
kennarinn skyldi skamma hana.
Hún átti ekki upptökin að þessum