Barnablaðið - 01.12.1989, Blaðsíða 13

BARNABLADIÐ 13
slagsmálum og haföi þar að auki
alls ekki ætlað að meiða strákinn.
Henni þótti erfitt að einbeita sér
að púðanum sem hún var að
sauma. Hana langaði til að kom-
ast heim til mömmu sem allra fyrst
og segja henni hvað hafði gerst.
En hún varð að gjöra svo vel að
sitja í tímanum. Svo komu frímín-
úturnar.
Krakkarnir sátu um hana í frím-
ínútunum.
— Morðingi! Sagði strákurinn
og hinir krakkarnir tóku í sama
streng. Lilja reyndi að verja sig en
krakkarnir réðust á hana, lömdu
hana og börðu. Þá var hringt inn.
Krakkarnir hlupu inn í skólann en
Lilja lá eftir á skólalóðinni, meidd
og hrædd. Hún gat ekki hugsað
sér að fara inn í skólastofuna. Hún
bara lá þarna, alein og grét. —
Góði Guð, hvað á ég að gera?
Andvarpaði hún vonlaus.
Hún heyrði fótatak. Bara að
þetta væri einhver sem vildi tala
við hana og hugga hana. Lilja leit
upp og sá að þetta var skrifstofu-
konan. Þegar skrifstofukonan
kom auga á hana flýtti hún sér inn í
skólann. Lilja lét höfuðið hníga
niður á kalt malbikið. Tárin
streymdu niður kinnarnar og hún
fann til í öllum kroppnum.
— Ég verð að standa upp. Það
þýðir ekkert að liggja hérna eins
og einhver aumingi, hugsaði hún
með sér. En þegar hún reyndi að
rísa á fætur svimaði hana svo mik-
ið að hún hneig strax niður aftur.
Lilja lá þarna góða stund. Henni
var illt í maganum og höfðinu og
það blæddi úr nefinu. Nú heyrði
hún þungt fótatak. Þetta var yfir-
kennarinn sem kom gangandi.
Hann var með þunga skjalatösku
og mátti greinilega ekkert vera að
því að sinna vælandi krakka.
Hann flýtti sér inn í hlýjan skólann.
Lilju var orðið kalt. Hún gerði
aðra tilraun til að standa upp en
svimaði því meir. Nokkru síðar
heyrði hún fótatak. Það nálgaðist
óðum. Það var einhver að koma til
hennar!
Allt í einu fann hún hlýja hönd
strjúka yfir hnakkann. Hún leit
upp. Þetta var stelpa á hennar
aldri.
— Hvað kom fyrir þig, spurði
hún full samúðar. Lilja sagði henni
alla söguna og lýsti því líka fyrir
henni hvernig krakkarnir hefðu
komið fram við hana allan vetur-
inn.
Stelpan horfði sorgmædd á
Lilju. Síðan sagði hún glaðlega
— Veistu að ég á eiginlega
enga vinkonu heldur. Ég skal vera
vinkona þín. Komdu, við skulum
fara upp á kennarastofu og tala
við skólastjórann. Hann getur ör-
ugglega talað við krakkana og
stillt til friðar, en fyrst skulum við
fara til hjúkrunarkonunnar.
Lilja var bæði glöð og fegin yfir
því að hafa eignast vinkonu.
— Veistu það, sagði hún við
stelpuna, þú minnir mig á misk-
unnsama Samverjann. Stelpan
hló, hjálpaði henni á fætur og fór
með hana til hjúkrunarkonunnar
Spurningar
Lilja var að byrja í nýjum
skóla. Það er oftast gaman og
spennandi að byrja í nýjum
skóla en stundum er það erfitt.
Lilja var mjög óheppin. í
hennar bekk voru margir leiðin-
legir krakkar sem stríddu henni.
1) Ereinhverjum strítt mikið í
þínum bekk?
2) Hvernigerhægtaðhjálpa
þeim sem er strítt?
3) Hvað er líkt með sögunni
um Lilju og sögunni um
miskunnsama Samverj-
ann?
Sendið svörin til Barnablaðsins
Barnablaðið
Pósthólf 5135
125 Reykjavík
Lesum söguna um miskunn-
sama Samverjann á bls 15.