19. júní - 19.06.1978, Blaðsíða 7

var einn eftir með barnið í 6 vik-
ur.
Gunnar: Það sem virtist koma
fólki hvað mest á óvart varðandi
börnin, var það að ég annaðist að
mestu leyti um kaup á fatnaði
handa þeim. Þetta helgaðist af
því, að það var þægilegra fyrir
mig vegna vinnustaðar að komast
í verslanir. Það var allt í lagi
meðan ég var að kaupa ytri fatn-
að á þau, en því nær sem að
líkamanum dró, þeim mun
vandræðalegra varð afgreiðslu-
fólkið.
Teljið þið að það sé erfiðara
fyrir karlinn að hugsa um heim-
ilið og börnin?
Ella Kolbrún: Það held ég alls
ekki og hef aldrei fengið séð að
Gunnari færist þetta verr úr
hendi en konum.
Gunnar: Ég verð nú að viður-
kenna það, að það er að sumu
leyti erfiðara fyrir karlinn og á-
stæðan er einfaldlega sú, að hon-
um er gert erfiðara fyrir, fordóm-
arnir eru svo miklir.
1975 flytjið þið heim, var þetta
ekki stór ákvörðun?
Gunnar: Það má segja það, en
börnin voru að komast á skóla-
aldur og Ella Kolbrún var beðin
um að koma heim og skipuleggja
kennslu í sjúkraþjálfun hér við
Háskólann.
Ella Kolbrún: Það var búið að
skrifa mér margoft og það var
lagt töluvert að mér með það að
koma heim og við stóðum eigin-
lega frammi fyrir því, að ef við
drifum okkur ekki, þá væri ekki
að vita hvenær það yrði.
Voru viðbrigðin ekki mikil?
Gunnar: Þau voru óskaplega
mikil, en við höfðum unað hag
okkar ákaflega vel í Bretlandi.
Það sem sló mig þó mest var það
hversu alvörugefnir allir voru,
fólk hvorki brosti né hló. Og það
var líka annað atriði sem mér
þótti mjög varhugaverð þróun og
það var hversu pólitík gegnsýrði
alla þætti þjóðlífs. Fólk virðist
taka pólitík miklu alvarlegar en
Við teikniborðið heima í stofu.
til dæmis í Bretlandi. Ég get bara
nefnt sem dæmi að það hefur fólk
haldið því fram við mig, að ekki
væri hægt að bjóða gestum heim
til sín öðru vísi en að vita stjórn-
málaskoðanir þess. Þetta er á öll-
um sviðum og menn virðast hér
ekki geta öðlast verulegan starfs-
frama öðru vísi en þeir selji ein-
hverjum flokki sál sína.
Ella Kolbrún: Það má segja að
við höfum fengið hálfgert sjokk.
Við höfðum ekki verið heima,
sem heitið gat, frá því við vorum
hálfgerðir unglingar og allt í einu
komum við heim sem fólk á
miðjum aldri eftir að hafa lifað
„stúdentalífi“ í hálfan annan
áratug.
Gunnar: Það var eiginlega ekki
fyrr en maður fór að rekast á
jafnaldra sína á götu, að það varð
ljóst fyrir mér að líklega væri
aldurinn farinn að færast yfir. En
það var eitt sem ég vildi taka
fram í sambandi við íslenskt
þjóðlíf eins og það kom okkur
fyrir sjónir eftir allan þennan
tíma og það var hversu meðal-
mennskan er áberandi. Ef ein-
hver hefur örlítið meiri þekkingu
á ákveðnu sviði þá fær hann ekki
að vera í friði með að halda áfram
að þroska og bæta við sig heldur
skal hann dreginn niður á það
plan sem ríkir. Þetta held ég að
standi orðið framförum fyrir
þrifum ásamt pólitíkinni. Um
leið og sérfræðingur er búinn að
gefa sig út sem fylgismann
ákveðins stjórnmálaflokks er
hann hættur að geta litið hlut-
lægt á viðfangsefni sín.
Teljið þið æskilegt að hjón séu
lík?
Ella Kolbrún: Við Gunnar erum
með ólíka skapgerð. Ég er frekar
jafnlynd og vil berjast og ekki láta
erfiðleika hafa of mikil áhrif á
mig.
Gunnar: Ég er uppstökkur og ör
í skapgerð, en Ella er aftur á móti
þrá og vill ekki gefast upp. Mér
tekst ekki að fá hana til að rífast
við mig. Ég læt erfiðleika oft ná
tökum á mér og er að eðlisfari
svartsýnn, en hún hefur aftur á
móti þann hæfileika að lifa frá
degi til dags. Slíkt er ákaflega
mikilvægt í landi eins og íslandi
þar sem óðaverðbólga geisar.
Þurfa hjón að hafa svipað lífs-
viðhorf?
Gunnar: Vissulega gerir það
hlutina ólíkt þægilegri. Við Ella
höfum svipuð lífsviðhorf og það
hjálpar líka til að við höfum reynt
að fá innsýn inn í starf hvors
annars.
Ella Kolbrún: Fyrsta árið okkar í
5