19. júní - 19.06.1978, Qupperneq 23

eiginmann sinn. „Útlit konu
skiptir ekki máli“, útskýrði hún.
„Við segjum aldrei að hún sé fal-
leg eða ljót eftir því hvernig lík-
ami hennar lítur út. Auðvitað
tölum við aldrei um hvort hún sé
feit eða grönn. Það er eðlileg af-
leiðing af því að hún gengur með
börnin og breytir því sífellt um
vöxt. Það væri út í hött að tala
um vöxt á konum“.
Rut Bram hafði lokið samtal-
inu með því að segja að gallinn
við Kristófer væri sá, að hann
þjáðist af verndunaráráttu yfir
syni sínum og að þeir yrðu að
horfast í augu við staðreyndir. Og
staðreyndirnar væru þær, að
vöxtur kvenna hefði enga mikil-
væga þýðingu.
En eitt var Bram forstýru ljóst:
Ef Petróníus gengi ekki út yrði
hann að fá vinnu . . .
(Bram forstýra hefur talið Lis
Ödeskjær skiþstýru á að leyfa Petrón-
íusi að fara með í eina veiðiferð til að
kynnast sjókonulífinu.)
Stóri, hvíti seglkútterinn —
Anders Lovindus — lá ferðbúinn
í Suðurhöfn. Hann var glæsilegur
á að líta, hámastraður og á stefn-
inu gnæfði stytta af íturvöxnum
pilti. Hann hélt höfðinu hátt, svo
að hökuskeggið myndaði trjón-
una á stefninu.
Karlmennirnir stóðu í hnapp á
bryggjunni, tilbúnir að veifa i
kveðjuskyni.
Petróníus fékk suðu fyrir eyr-
un, þegar hann gekk upp land-
göngubrúna með töskuna sína, í
nýju síðu pilsi, sem hann hafði
fengið af þessu tilefni. Það var svo
þröngt, að hann varð að taka
stutt skref. Ödeskjær stóð við
borðstokkinn og tók á móti hon-
um.
— Velkomin um borð, unga
sjókona, sagði hún og rétti út
höndina honum til hjálpar.
Hann fann til stolts að hún skyldi
kalla hann sjókonu. Rut Bram
hafði reynst erfitt að koma þessu i
kring. Drengurinn mátti gjarna
reyna eitthvað nýtt, fannst henni.
A ýmsum sviðum skorti hana
alla tilfinningu fyrir raunveru-
leikanum. Auk þess var hún af
gamalli landbúnaðarætt, en þar
höfðu karlar nokkuð virtan sess
sem veiðikonur. Hún hafði meira
að segja heyrt, að fyrr á timum
hefðu þeir veitt smáfisk i stöðu-
vötnum. En nú hafði hún rekist á
fordóma, sem hana hafði ekki ór-
að fyrir.
— Karlmenn á sjó. Nehei,
sagði forkonan fyrir 6. köfunar-
deild. Það er eilíft klandur þar
sem þeir eru, slagsmál og af-
brýðisemi á milli kvenfólksins.
Við erum oft vikum saman úti.
Nei, það getur ekki gengið, sagði
hún og sýndi ógnandi tattóver-
ingarnar á handleggnum, hóp af
smávöxnum nöktum piltum með
bústna maga.
En Lis Ödeskjær, sem hafði
lofað að hjálpa Rut Bram, lét
hart mæta hörðu. Hún fullvissaði
hina um að þetta væri einungis
reynsluferð og pilturinn fengi
næstu káetu við hliðina á sér.
Hún mundi vitaskuld sjá til þess
að hann leggði ekki snörurnar
fyrir neina af stelpunum. Og sæi
einhver nokkuð athugavert við
stjórn hennar, gæti sú hin sama
tekið pokann sinn . . .
Lis Ödeskjær var glæsileg á-
sýndum í bláa og hvíta einkenn-
isbúningnum þar sem hún stóð í
brúnni.
Þær léttu akkerum og tóku
stefnu á Eyðiskerin. Á skipinu var
25 kvenna áhöfn að meðtöldum
yfirköfurum, köfurum og ó-
breyttri áhöfn. Að ysta skerinu í
eyjaklasanum var margra
klukkustunda sigling . . .
Ödeskjær blés í flautu. Kafar-
arnar komu upp á þilfar. Þær
voru vopnaðar stórum spjótum,
sem við voru festar langar línur,
en þær svo í hinn endann tengdar
við vindur svo auðvelt væri að
draga línuna inn þegar spjótbit-
urinn væri tryggilega skutlaður.
Kafararnar stukku fyrir borð
og hurfu.
Petróníus varð hræddur.
Skyldu þær komast upp aftur?
Hann spurði Ödeskjær. Hún hló
hjartanlega, strauk hökuna og
svaraði, að vissulega væri mögu-
legt að einhverjar þeirra yrðu
eftir á hafsbotni, ha, ha.
Petróníus starði á loftbólurnar,
sem stigu upp á yfirborðið. Þær
væru líklega merki um að þær
væru enn lifandi?
Ödeskjær skellihló. Þetta væri
alveg rétt hjá Petróníusi, hann
væri bráðgreindur lítill herra.
Petróníus spurði, hvernig
spjótbíturinn væri veiddur.
— Þær stinga spjótinu inn í
ginið á honum og rykkja svo í
línuna. Þá setjum við vinduna í
gang og drögum línuna inn í
hvelli. Þegar kafararnar hafa lok-
ið við spjótin, koma þær upp aft-
ur, taka þau saman og kafa á ný.
— Ég er viss um að það er fal-
legt þarna niðri, sagði Petróníus
dreymandi.
- Hvar?
— Á hafsbotni, á ég við.
— Ha, ha, konur hafa ekki
tíma til að hugsa um fegurð. Þær
hafa nóg með að sinna veiðinni.
— En var ekki fallegt þar, þeg-
ar þú varst að kafa?
Öll þau ár, sem Petróníus hafði
dreymt um að verða kafara, var
það fyrst og fremst landslagið á
hafsbotni, sem heillaði hann.
Hann hafði séð stór málverk
þaðan og það hlaut að vera eins
og annar heimur, þar sem allt var
kyrrt, mjúkt og lifandi.
Ödeskjær kinkaði kolli.
— Jú, það var fallegt. En þú
skilur Petróníus, að ævintýrin eru
konunni raunveruleiki. Karlar
halda að allt, sem konur gera,
einkennist af hetjudáðum og
glæsikvennsku. Veruleikinn er
allur annar. Lífið er hörð og ó-
vægin barátta, Petróníus.
Þessi orð sagði Ödeskjær með
vilja. Hún áleit það ungherra
Bram fyrir bestu, að hann sæi að
21