19. júní - 19.06.1978, Síða 24

sjókvennskan væri einhæft og
leiðigjarnt líf. Öll rómantíkin
væri fundin upp af körlum.
Það var kippt í línuna. Petrón-
íus stökk til og byrjaði að toga í
hana.
Ödeskjær ræskti sig.
— Það gengur betur svona,
sagði hún og setti vinduna í gang
(Ödeskjœr innbyrðir sjóbít og segir
Petróníusi að nú skuli hann sjá um
þann nœsta.
Petróníus lítur óöruggur á Ödeskjœr,
en reynir svo að gera eins og hann hafði
séð hana gera. Honum mistekst
hrapalega og sþjótbíturinn sleppur.)
Reyndar hafði Ödeskjær vitað
með vissu að svona færi. Það
krafðist langrar þjálfunar að inn-
byrða spjótbít. Öllum stelpum
urðu á sams konar mistök í fyrstu
ferð. En Ödeskjær vildi sýna
Petroníusi fram á, að þetta væri
starfsgrein, sem hann gæti ekki
lært. Hún var sannfærð um, að
strákar væru alltof klunnalegir í
hreyfingum. Betra væri að láta
hann reka sig á, en að reyna að fá
hann ofan af þessu með fortölum.
Veiðar væru og yrðu kvennafag
að hennar áliti . . .
Um kvöldið átti að vera veisla.
Petróníus var fullur eftirvænt-
ingar. Hann klæddi sig í fína,
rauða pilsið, sem hann hafði
tekið með sér og við það hafði
hann gula, þrönga silkiblússu
með stuttum púffermum. Hann
vakti óskipta athygli þegar hann
gekk i salinn. Hann var sannar-
lega augnayndi innan um allar
svart- og gráklæddu konurnar.
Enda hafði undirbúningur þeirra
fyrir veisluna takmarkast af vatni
og sápu.
Nú var eins og þeim liði hálf-
illa, þeim fannst þær dálítið
grófar og ófinar og reyndu að
leyna því með því að draga út
stólinn fyrir Petróníus, bjóða
honum drykk, spyrja um upp-
áhaldslagið hans, kveikja fyrir
hann i smávindli, sækja ösku-
bakka, spyrja hvernig honum
22
líkaði á sjónum og slá honum
gullhamra.
Aldrei fyrr hafði Petróníus
notið svo mikillar athygli. Um
stund leið honum eins og heims-
ins fegursta manni.
— Fæ ég fyrsta dansinn? spurði
ein af köfurunum. Hún hafði
orðið fyrst til að snupra Petrón-
ius, þegar honum mistókst að
innbyrða veiöina. Hún hét Liv.
— Nei, heyrðu nú, ég verð
fyrst, sagði Mona, hásæta.
— Nei ég — ég spurði fyrst,
sagði Gro.
— Ha, ha, ég álít mig eiga
réttinn, rumdi Lis Ödeskjær,
leiddi Petróníus með glæsibrag út
á gólfið og sveiflaði honum í dill-
andi sjókvennavals. Hinar slógu
hring um þau og klöppuðu takt-
inn.
Sjókonan stýrir í beljandi
brimi
bátnum í höfn.
Tra-la-la-la.
Fjörið náði hámarki, þau skál-
uðu, spiluðu hverja plötuna á
fætur annarri og Petróníus þyrl-
aðist frá faðmi til faðms.
Skyndilega hljómaði bjallan og
kokkan arkaði inn með stór föt
full af spjótbítakássu. Konurnar,
lystugar eftir erfiði dagsins, skófl-
uðu í sig kræsingunum á svip-
stundu. Petróníus var furðu lost-
inn yfir græðgi þeirra. Hann lét
sér nægja lítinn skammt.
— Borðaðu meira, ljúfur, þú
ert alltof mjór, sagði ein hásætan,
en Ödeskjær áminnti konur um
kurteisi við borðið.
Veislan hélt áfram. Vínið flaut
og dansinn dunaði. Brátt fór að
svífa á konurnar og þær hófu að
segja sögur.
— Já, ég þekkti einu sinni
karlmann, sem stóð aldrei, sagði
Liv. Hvernig sem hann reigði sig
og remdi, hékk hann eins og dauð
sild. Svo var það einn daginn . . .
— Heyrðu, það eru herrar við-
staddir.
Allar litu á Petróníus. Hann
stokkroðnaði.
— Hann hefur gott af að heyra
þetta. Við skulum ekki reyna að
sýnast betri en við erum.
— Skál!
— Svo var það einn dag, að við
fengum heljarstóran hund í
heimsókn, sem urraði og gelti. Og
vitiði hvað. Vips, skyndilega
spratt hann eins og fjöður, beint
út.
Kvenfólkið hló.
— Eftir það tók ég alltaf með
mér hund, þegar ég heimsótti
hann, lauk Liv sögunni milli hlát-
urrokanna.
— Það var annað, en sá, sem ég
þekkti einu sinni. Honum stóð
minnst þrjátíu sinnum á dag.
Hann var hreinlega kynóður. Að
síðustu fékk ég leið á því. Ég gerði
ekki annað en að nudda hann á
hálftíma fresti og hver nennir því,
þegar til lengdar lætur. Loks
hellti ég úr fullri fötu af köldu
vatni i klofið á honum. Hann
hékk eins og skotinn.
Ég gleymi því aldrei hvað ég
hló rosalega.
Hún byrjaði að hlæja eins og
hún hafði hlegið þá og hinar
hlógu með. Petróníus leit á Gro.
Hún hló eins og hinar.
Andlit kvennanna gljáðu af
svita. Þær urðu örar og heitar af
talinu. Ein þeirra færði sig sífellt
nær Petróníusi. Fyrst reyndi
hann að færast undan, en hún
elti. Hún strauk handarbakinu
um vanga hans.
— Nei sko, enginn hýjungur
kominn enn, sagði hún.
— Fingurna úr fatinu, rumdi
önnur og sló á öxl hennar.
Svo hlógu þær aftur. Ein vildi
fá Petróníus út á dansgólfið. Gro
þaut til og þreif hann i faðm sér.
Þau dönsuðu. Hann þorði ekki að
líta á hana, en sælan streymdi um
hann við að finna ylinn frá
líkama hennar.
Nú klöppuðu þær ekki taktinn.
Þær störðu þegjandi á þá heppnu
og supu á glösunum af og til. Og
þegar laginu lauk, stukku nokkr-
ar á fætur til að ná næsta dansi.