19. júní - 19.06.1978, Qupperneq 30

Best er að eiga 2 — 3 börn. Það
tilheyrir að eiga börn. Ef þau eru
2 eða fleiri, læra þau að taka tillit
hvert til annars. Börnin ættu að
vera í umsjá móður sinnar allra
fyrst, en síðan beggja foreldra.
Það er áreiðanlega erfitt að
vera einstætt foreldri. Þá eru
engar málamiðlanir til, enginn
sem passar barnið líka.
Feður ættu að fá meiri rétt yfir
börnum sínum. Það er óréttlátt
að stelpa, sem á barn getur gefið
það eða látið annan ættleiða það,
án þess að rétti pabbinn fái
nokkru ráðið. Hann má þá ekki
einu sinni taka það frekar í fóstur
sjálfur.
En það er ekki eftirsóknarvert
að þurfa e.t.v. að sitja uppi með
3—4 börn við skilnað. Oftast er
það mamman sem gerir það.
Hann getur þá elt nýjar stelpur út
um allan bæ — en hver vill 4
barna móður?
Gætirðu hugsað þér að vera
húsfaðir?
Ekki til lengdar. En stundum,
þegar ég er að gera eitthvað leið-
inlegt, þá dettur mér í hug hvað
það væri auðvelt að vera hús-
móðir og mega sofa út og gera
bara það sem mig langaði til
suma daga.
Hvort heldurðu að sé betra
fyrir hjónabandið að búa í sveit
eða borg?
í sveitinni vinna hjónin saman.
En það eru ekki allir, sem geta
það. Mér finnst gott að vinna
með sumu fólki, en afleitt með
öðru. Það er ekki víst, að mér
finndist gott að vinna með þeirri
sem ég giftist.
Einangrunin í sveitinni getur
líka verið slæm fyrir sambúðina.
Það er eins og skapist viss andi á
hverjum bæ og heimurinn endi
við túngarðinn. Svo verður fólk
hjárænulegt, þegar það hittir
aðra. Bæjarbragurinn er svo mis-
jafn, á sumum heimilum tíðkast
það að tala illa um náungann og
gera sífellt grín að öðru fólki.
Þegar hjónin eru samhent og
byggja hvort annað upp í já-
kvæða átt, er sveitaheimilið á-
kjósanlegur staður, einnig af því
að þar eru börnin í tengslum við
atvinnu foreldra sinna. Þau hafa
störfum að gegna, sem gerir það
að verkum að þeim finnast þau
mikilvæg — hafa hlutverk. Lífs-
leiðinn, unglingavandamálin og
kynslóðabilið margnefnda ríkir
ekki í þannig umhverfi. ^
Tæplega þrítug — gift í 8 ár — tek ég ekki undir þá „klisju“ að
ekkert heimili sé án barna, samband fólks getur verið auðugt án
þess að það eigi börn saman. Það er líka ábyrgðarhluti að mæla
með barneignum eins og ég gerði áðan, því þjóðfélag okkar er
fjandsamlegt börnum.
Oftast
vinir
Sp. Telurðu kynlíf mikilvægt í
sambandi ykkar?
Sv. Bæði já og nei. Auðvitað
skiptir kynlífið máli, en það geta
komið upp aðstæður þar sem
maður verður að vera án þess —
vegna veikinda, fjarveru eða
óléttu — og það getur verið allt í
lagi, ef báðir aðilar skilja aðstæð-
urnar og sætta sig við þær. En
stundum getur hlaðist upp
spenna þegar dauft er yfir kynlíf-
inu, og það getur haft illar af-
leiðingar, gert sambandið kalt.
Þetta gerist kannski þegar maður
vinnur svo mikið að maður hefur
ekki orku til neins þegar maður
kemur í rúmið en hefur að öðru
leyti allar forsendur til að vera til
í tusk.
Sp. Gerðuð þið áætlanir um
barnafjölda áður en þið giftust?
28
Sv. Nei. Við eignuðumst ekki
barn fyrr en við vorum búin að
vera gift í fáein ár. Það breytti
sambandinu mjög mikið. Við
höfðum verið frjáls, óbundin af
öllu nema hvort öðru. Barn á
heimtingu á vinnu og ástúð, sem
báðir aðilar verða að taka á sig.
Það er komin samábyrgð sem
verður alls ekki hlaupið undan.
Þessi ábyrgð hefur splundrað
mörgum hjónaböndum, af því að
annar aðilinn vill hlaupast frá
henni. Barni fylgja oft miklar
vökur, og þegar fólk þarf svo að
vinna allan daginn getur ástand-
ið orðið óbærilega erfitt. Maður
ræður ekki lengur lífi sínu.
Fólk ætti að eignast börn frekar
seinna en fyrr. Þótt það sé þá
orðið fast í ýmsum ósiðum þá er
það líka orðið þroskaðra og gerir
sér betur grein fyrir á hverju er
von. En það má heldur ekki draga
það of lengi, sambandið má ekki
vera orðið of mótað, þá getur
barn haft mjög óþægileg áhrif.
Aldur skiptir þó kannski ekki
meginmáli í þessu sambandi
heldur það að fólk hugsi sig um