19. júní - 19.06.1985, Qupperneq 10

Sigríður Snævarr sendiráðu-
nautur er ein fárra kvenna sem
gegnt hafa embættisstörfum í
utanríkisþjónustunni, en þar hefur hún
um 7 ára skeið gegnt ýmsum embætt-
um, nú síðast sem blaðafulltrúi utanrík-
isráðuneytisins. Sigríður á líka að baki
námsferil sem er nokkuð óvenjulegur
fyrir konur héðan af íslandi. Hún
stundaði nám í ítölsku úti á Ítalíu, fór
svo þaðan til náms í alþjóða-
samskiptum í London og loks til fram-
haldsnáms í þeim fræðum í Bandaríkj-
unum. Því þótti 19. júní tilvalið að
spyrja hana út í ástæður þess að hún fór
inn á þessar brautir í námi sínu og
starfi. Hún var fyrst spurð hvað hefði
ráðið mestu um námsvalið.
„ítölskuna ákvað ég að læra þegar ég
var fimm ára gömul og kynntist latn-
esku stúdentasöngvunum og náms-
greinina „alþjóða samskipti" fann ég í
handbók breskra háskóla," svarar Sig-
ríður með glettnissvip. „Þetta er alveg
sannleikanum samkvæmt, en öllu
gamni fylgir nokkur alvara. Ég var
þeirrar skoðunar að við námsval væri
fyrst og fremst rétt að velja út frá eigin
styrkleika þ.e. þau efni sem lágu best
fyrir mér en það voru tungumál, saga og
stjórnvísindi. Ég vildi ekki með náms-
vali einskorða mig við fáa kosti í starfs-
vali og ákvað því að stjórnvísindin yrðu
aðalfag og tungumálin aukafag. Þess
vegna sótti ég fyrst um ítalskan styrk og
hélt til Ítalíu með Gullfossi haustið eftir
stúdentspróf. Italíuárið notaði ég jafn-
framt því að njóta dvalarinnar og læra
málið til þess að velta fyrir mér fram-
haldinu, hvort ég ætti að halda heim og
læra lögfræði eða dvelja áfram erlendis
við nám í einhverjum stjórnvísindum.
Teningnum var svo kastað þegar ég
fann þessa tiltölulega nýju námsbraut
„alþjóða samskipti" í handbókinni. Þá
sá ég leik á borði, að nýta mér reynslu
mína sem leiðsögumaður erlendra
ferðamanna, og jafnframt bæði áhuga-
málin, tungumálin og stjórnvísindin.
Ég gat vel hugsað mér framtíðarstarf á
sviði alþjóða samskipta í einhverri
mynd.
Fáar bekkjarsystur
í Ijós kom að þessi námsbraut var
með mjög mismunandi hætti eftir
háskólum. Ég valdi að lokum London
School of Economics og hóf þar nám
1974 og lauk B.SC.Econ. prófi 1977.
Bekkjarbræður mínir í London (því
miður voru bekkjarsystur sárafáar)
urðu heldur hissa þegar ég afréð svo að
halda til Boston í Bandaríkjunum til
framhaldsnáms við Feltcher School of
Law and Diplomacy. Astæðan fyrir
undrun þeirra var sú að á þeim tíma var
ekki talið nausynlegt að halda áfram
námi eftir fyrstu gráðu, nema fyrir
verðandi háskólakennara og fræði-
menn. Bretar töldu þá og kannski enn,
að aðalatriði væri að nema við góðan,
virtan skóla, námslengd og námsgrein
skiptu engu aðalmáli við starfsval.
Háskólamenntun var talin vera fyrst og
fremst tímabundið næði frá lífsbaráttu
og dægurþrasi sem gaf nauðsynlegt
ráðrúm til að sjá heiminn úr nokkurri
fjarlægð, setja sér markmið í andlegri
vinnu og vinna hana skipulega. Þannig
var menntun ekki talin afmarkandi,
ekki til að skorða manneskjuna í starfs-
vali, heldur styrkjandi og hvetjandi til
virkrar þátttöku í stjórnun á hvaða
vinnustað sem er, með þekkingu og
ögun að vopni.
Rætt við Sigríði Snævarr, blaðafulltrúa utanríkis-
r
ráðuneytisins og formann sendinefndar Islands á
kvennaráðstefnu SÞ í Nairobi á sumri komanda
10