19. júní - 19.06.1985, Síða 65

hef ægilega gaman
steikja fiskibollur"
„Eg
af því að
Líklega finnst nú
engum neitt róm-
antískt við steiktar
fiskibollur, undirritaðri ekki heldur.
Samt verð ég að gerast dálítið róman-
tísk í þessum pistli um fiskibollufram-
leiðslu, það er varla hægt að komast
hjá því þegar „Sjávarréttir Kömrnu"
eru til umræðu.
„Verksmiðjan" er lítið nýuppgert
timburhús á sjávarkambi austur í Nes-
kaupstað. Hjalandi aldan er rétt við
húsvegginn og drifhvítar trillurnar
skellandi framhjá með gargandi máva-
gerið á eftir sér. Og svo fjallið í bak og
fyrir.
Ut um glugga og dyr hússins (sem
fyrir nokkrum árum kallaðist bara
skúr) leggur steikarilm sem etur kappi
við þaralyktina. Og inni stendur
Kamma við pönnurnar og steikir og
steikir. Öðrum megin staflar af drif-
hvítum, ósteiktum bollum, hinum
megin gulbrúnar, nýsteikar - þúsundir
af bollum.
- Kamma, hvernig datt þér í hug að
steikja fiskibollur ofan í landslýð?
„Ja, það var nú fyrst og fremst
löngunin til þess að skapa eitthvað sjálf
sem fékk mig til þess. Ég stóð fyrir veit-
ingarekstri í nokkur ár en fannst það
erfitt, staðurinn lítill, vinnan mikil og
grundvöllurinn óöruggur. Ég fékk svo
þessa hugmynd að framleiða eitthvað
úr fiski. Það var nærtækt, glænýtt hrá-
efnið við höndina og lítið gert af slíku
fyrir íslenskan markað. Ég þóttist full-
viss um að fiskréttir yrðu söluvara. Þá
hugsaði ég út frá húsmóðurinni, hvað
það er mikil vinna sem liggur í því t.d.
að matreiða nokkrar fiskibollur.
Haustið ’82 var svo auglýst námskeið
á vegum iðnaðarráðuneytisins fyrir fólk
sem vildi byrja iðnrekstur og þá fór ég
að hugsa alvarlega um málið. Síðan
dreif ég mig á námskeiðið, sem ég hafði
mikið gang af og hjálpaði mér af stað.“
- viðtal við Kömmu
Andrésdóttur í
Neskaupstað
Kamma Andrésdóttir.
- Varstu ekkert smeyk um að fólk vildi
ekki fiskibollurnar?
„Ég renndi auðvitað blint í sjóinn en
ég var viss um ntína vöru. Það var hins
vegar erfitt að markaðsfæra hana svona
langt frá miðju viðskiptanna í þessu
landi, eins langt frá og hægt er. En þetta
er bara nokkuð sem maður verður að
lifa nieð þegar maður býr hér og laga sig
að. En ég get ekki lagt það sama á
vöruna og samkeppnisaðilar fyrir
sunnan, vegna flutningskostnaðar.
Annars hefur þetta gengið vel ég er
með góða og trausta sölu, nóg fyrir mig,
því að húsnæðið takmarkar möguleik-
ana.
Við vinnum hérna tvær og fram-
leiðunt unt 2.2 tonn á mánuði. Auk
fiskibollanna matreiðum við fiskigrat-
in, fiskborgara og paneruð kolaflök.
Það fer drjúgur tími í snúninga hjá mér,
ég þarf t.d. að fara einu sinni í viku yfir
Skarðið til Eskifjarðar og Reyðar-
fjarðar með vöru.“
- Ertu ánœgðari svona sjálf þinn herra?
„Já, tvímælalaust, ég hef nefnilega
mjög gaman af að glíma sjálfstætt við
verkefni."
- Ekkert hrœdd um að verða þreytt á
eldamennskunni?
„Nei, það verð ég áreiðanlega ekki.
Ég hef ægilega gaman af því að steikja
fiskibollur. Ég hef nú verið í þessu í 2 ár
eldaði áður á veitinghúsum og svo auð-
vitað heima, svo að ég er búin að sjá, að
ég þreytist ekki á eldamennsku.“
- Hefurðu lært matseld?
„Nei, en núna er ég komin í matvæla-
tækni við Framhaldsskólann hér í
Neskaupstað og komin á þennan aldur.
Ég ætlaði að byrja rólega en áður en ég
vissi af, var ég komin í fullt nám. Þetta
verða 4 annir. Ég sé bara mest eftir því
að hafa ekki uppgötvað það fyrr, hvað
skólinn hérna getur gefið.“
„Nei, nei, sjávarréttaframleiðslan er
samt rekin af fullum krafti, ég get ekki
slegið slöku við það,“ tekur Kamma
Andrésdóttir fram og býður uppá ljúf-
fenga, nýsteikta fiskibollu.