19. júní - 19.06.2000, Blaðsíða 34

Ein(n) sit ég og sauma...
Þó aö þaö teljist víst orðið til tíöinda að konur taki handavinnu með sér í saumaklúbb eru ýmis teikn á lofti um
að áhugi á hannyrðum ýmiskonar sé nú heldur að færast í vöxt meðal ungs fólks. Margrét Sveinbjörnsdóttir
fékk að gægjast ofan í handavinnukörfurnar hjá saumaglöðu fólki í Grafarvogi, á Seltjarnarnesi og Selfossi.
Endar kannski með því að ég
smíða rammana sjálf
Hannyrðir eru sameiginlegt áhugamál hjá mæðgunum Ástríði Kristínu
Ómarsdóttur og Sólveigu Rún Ástríðardóttur.
I notalegri ibúð vestur á Seltjarn-
arnesi býr Astríður Kristín
Omarsdóttir ásamt sjö ára dótt-
ur sinni, Sólveigu Rún. Það læra
börnin sem fyrir þeim er haft,
segir máltækið og það sannast
hén því Astríður segir að bæði
hafi amma hennar heitin verið
mikil hannyrðakona og eins
saumi móðir hennar heilmikið.
Sjálf situr hún löngum stundum á
kvöldin og saumar og nú er
dóttir hennar líka komin á
bragðið - eða kannski ættum við
frekar að segja ,,á sporið".
Ástríður segist hafa gefið Sól-
veigu Rún saumadót í jólagjöf i'
fyrra og hún hafi strax haft mjög
gaman af. Svo nú sitja þær oft
saman mæðgurnan sér í lagi á
köldum vetrarkvöldum, og
sauma. Horfa kannski á sjónvarp-
ið með öðru auganu eða hlusta
á útvarp, slaka á, spjalla og hafa
það notalegt. Þegar sól hækkar á
lofti gera þær líka mikið af þvi' að
fara saman út í göngu- og hjóla-
túra og í sund.
Gaman að gefa eitthvað
sem maður hefur sjálfur
gert
Ástríður er oftast með nokkur
stykki í takinu í einu. Eitt af öðru
dregur hún þau upp úr körfunni
og sýnir blaðamanni. Hún er til
dæmis nýbyrjuð á fallegri og lit-
ríkri jólasveinamynd og hún er
líka að sauma tvo engla, sem hún
segist ætla að gefa mömmu sinni.
Raunar kveðst hún gefa mest af
því sem hún saumar því það sé
svo gaman að gefa eitthvað sem
maður hafi sjálfur gert. Því næst
dregur hún fram tvær litlar og
fíngerðar myndir, bláar blóma-
körfur á hvítum grunni, sem hún
segist ætla að eiga sjálf - aldrei
þessu vant. „Eg ætla að hengja
þær upp í eldhúsinu, þar er svo
mikið blátt," segir hún. ,,Eg hef
bara ekki ennþá fundið ramma í
réttri stærð en mig langar til að
setja þær í fallega tréramma. Það
endar kannski með því að ég
smíða þá bara sjálf," segir Ástríð-
un enda hæg heimatökin, þar
sem hún vinnur í Byko og ættu
ekki að vera vandræði með að
finna þarefni og sníðatil ítvo litla
ramma. Hún kveðst þó ekki vera
í timbrinu heldur í bókhaldinu.
Hún segist hafa saumað svolít-
ið þegar hún var li'til en svo hafi
hún steinhætt því. Það var svo
ekki fýrr en fyrir um það bil
þremur árum sem hún tók aftur
upp þráðinn. ,,Ég byrjaði á því að
gera bólstraða jólasveina og fann
strax hvað mér þótti þetta rosa-
lega gaman." Það var ekki að
sökum að spyrja, hannyrðaáhug-
inn hafði náð á henni tökum.
„Mér finnst eiginlega krosssaum-
urinn langskemmtilegastur en ég
hef líka svolítið saumað góbelín.
Einu sinni gerði égtil dæmis stór-
an dúk með miklu munstri, allt í
góbelíni. Ég hélt ég ætlaði aldrei
að verða búin með hann," segir
hún.
Ástríður segir það líka hafa
haft sín áhrif að eftir að hún
eignaðist dótturina hafi hún
verið meira heima á kvöldin en
áður Þá sé gott að hafa áhuga-
mál eins og saumaskapinn, ,,í
staðinn fyrir að hanga og gera
ekki neitt," eins og hún orðar
það, „það er heldur ekki enda-
laust hægt að þrífa og þvo."
Sé ekki marga á mínum
aldri í hannyrðaverslunum
En skyldi vinkonunum nokkuð
þykja þetta skrýtið áhugamál hjá
Ástríði? „Nei, a.m.k. láta þær það
þá ekki í Ijósi. Það er frekar að
þær dáist að því að ég skuli
nenna þessu. Sjálfar segjast þær
ekki geta saumað eða ekki hafa
tíma eða þolinmæði til þess,"
segir hún og bætir við að reynd-
ar sé ein vinkona hennar svolítið
að sauma en hún geri það meira
í törnum. „En það er svo sem
örugglega fullt af ungu fólki sem
finnst þetta alveg glatað áhuga-
mál, a.m.k. sé ég ekki marga við-
skiptavini á mínum aldri i' hann-
yrðaverslunum."
Ástríður bendir reyndar á að
úrvalið mætti alveg vera meira í
verslununum, eiginlega sé það
svolítið gamaldags og lítið um
nýsköpun í munsturgerð. „Mér
finnst vanta svolítið af saumavör-
um fyrir okkur sem yngri erum.
Það er eins og verslanirnar kaupi
alltaf inn það sama og fylgist
kannski ekki alveg nógu vel með
tímanum. Ég get til dæmis ekki
séð að saumadót fýrir börn hafi
breyst mikið frá því ég var lítil,
mér sýnist þetta vera sömu
gömlu hundarnir og sömu trúð-
arnir"
Er þá ekki eina ráðið að nota
hugmyndaflugið og teikna sín
eigin munstur? Ástríður segist
ekki hafa gert mikið af því. Svo
verður hún svolítið leyndar-
dómsfull á svipinn og viðurkenn-
ir að í kollinum á henni sé að
brjótast um hugmynd að stóru
stykki sem hún ætli að reyna að
vera búin með fyrir næstu jól.
„Þetta er stór hugmynd og flók-
in sem á eftir að krefjast mikillar
þolinmæði - en ég held að það
eigi eftir að verða mjög
skemmtilegt að útfæra hana,"
segir Ástríður - en þvertekur
fyrir að gefa meira upp um hug-
myndina. ■