Sólskin - 01.07.1932, Blaðsíða 23

21
Fófan.
Jæja, við skulum nú hugsa okkur, að við sjeum
«11 komin til Þýskalands, þar sem sykurinn verður til.
Alt í kringum okkur er marflöt sljetta, og eins
langt og augað eygir, er hún yfir að líta líkust geysi-
stórum kálgarði. Á einum stað gnæfir hár skor-
steinn við himinn yfir lágreista húsaþyrpingu. Litlu
lengra sjest á þorpið, — háan kirkjuturn, lág, rauð-
leit hús og græna trjálundi. En langt í fjarska lok-
•ast sjóndeildin af blárri móðu sljettunnar. —
Um alla þessa sljettu er kál og eiginlega ekkert
annað en kál. Það vex í röðum, blágrænum og enda-
lausum. En aftur og fram um sljettuna liggur net
af þráðbeinum götum og gangstígum.
Við skulum nú taka upp eitt kálgrasið og athuga
það betur. Það er talsvert áþekt rófukálinu okkar,
og undirvöxturinn er svo svipaður gulrófunni, að
jeg er ekki viss um, nema þið hjelduð, að altsaman
væru gulrófur. En þetta eru nú samt engar gulróf-
ur. Það eru sykurrófur. Við erum stödd á stórum
sykurrófnaakri suður í Þýskalandi, og húsin með
stóra skorsteininn eru sykurverksmiðja.
Sjáið þið nú blöðin á kálinu, hvað þau eru stór.
Sykurinn verður til í blöðunum og svo berst hann
•eftir fíngerðum pípum, sem kallaðar eru æðar, nið-
ur í rófuna og safnast þar fyrir. Svona gengur nú
alt sumarið. Sykurinn verður til í kálinu og safn-
ast fyrir í rófunni, þangað til hausta tekur og hún
■er fullþroska. -— Þá kemur uppskeran. —