Sólskin - 01.07.1932, Blaðsíða 26

24
Molinn.
Áður fyrri þótti púðursykurinn mesta góðgæti og
var mikið notaður, en nú þykir hann hvorki ljúf-
fengur nje þrifalegur, nema hann sje hreinsaður.
Þess vegna er hann fluttur frá sykurverksmiðjun-
um, oft langar leiðir, í verksmiðjur, sem gera ekk-
ert annað en að hreinsa sykur. Þar er púðursykurinn
þveginn vandlega og síaður, og loksins er hann upp-
litaður, svo að hann verður hvítur eins og mjöll. —
Og þá er púðursykurinn orðinn að strásykri, sem þið
þekkið vel. En það var nú annars ekki strásykur,
sem við vildum vita um, heldur molasykur. Hann
er búinn til þannig, að strásykurinn er steyptur sam-
an í stórar hellur, eins og þegar snjór breytist í
hjarn. Svo eru hellurnar sagaðar sundur, þvert og
endilangt, —- i mola. — Þarmig er sylcnnnolinn til
konninn. — Stundum eru steyptir toppar úr sykr-
inum, líkt og kerti eru steypt í móti. Þessir sykur-
toppar voru algengir áður fyrri. Þeir voru vafðir
í þykkan pappír gráan eða bláan og bundið með
sljettu, snæri, sykurtoppasnæri, þessháttar snæri
þóttu miðlungi góð, og voru það kallaðir prettir, ef
þau voru látin óumtalað í ósjeðum snærakaupum.
Topparnir voru höggnir með öxi sundur í flísar eða
stykki, sem voru klipin sundur í mola með töngum.
En sagan af sykurmolanum er ekki fullsögð fyrir
þessu. I sykurverksmiðjunni eru molarnir látnir of-
an í kassa, sykurkassa, og kössunum er hlaðið sam-
an í stóra stafla. En nú er eftir að vita, hvert
þeir eiga að fara, hver eigi að fá alla þessa mola.