Sólskin - 01.07.1932, Blaðsíða 30

28
Ný og ný æfivtýri.
En það er margt, margt fleira sögulegt við syk-
urinn en þetta. — Hann á sjer langa sögu og
merkilega í veröldinni. Um hann hafa verið kveðin
kvæði, um hann hefir verið barist svo að á hinum
hvítu teningum, sykurmolunum, hafa oltið örlög
manna og þjóða. Hver sem vissi það, eins og það
er, væri nú ekki á hjarni í veraldarsögunni.
Svo er aðeins eftir síðasta spurning sykurmolans, til
hvers hann sje. Pað vitið þið áreiðanlega öll, börnin
góð. Hann er náttúrlega til þess eins að borða hann,
því að sykurinn er nærandi fyrir okkur, ekki síður
en plönturnar. En jeg ætla að segja ykkur annað.
I líkama okkar leysist sykurinn upp og eyðist. Hann
brennur og verður aftur að vatni, lofti og krafti,
sem kominn er úr skini sólarinnar, — að sólskini. —
Pessi kraftur verður í okkur að lífi: áformum, orð-
um og gjörðum, góðum eða vondum, eftir því sem við
erum menn til að nota okkur þessar gjafir hinnar
miklu sólar.
Og nú ætla jeg að vona, að þið fáið öll sykurmola
eftir þessa sögu mína. Og þá ætla jeg að biðja ykk-
ur að hugleiða það, hvers hann spyr ykkui-, — og
síðar, hvers aðrir hlutir spyrja ykkur. Pá skortir
ykkur aldrei æfintýri og sögur, því að ekkert er
dásamlegra en sjálfur veruleikinn.
Munið þið það, að sykurinn er orðinn til í græn-
um plöntum úr vatni, lofti og sólskini, og meira að
segja eldfjöllin eiga sinn skerf í honum. Er þetta