Sólskin - 01.07.1932, Blaðsíða 44

42
jeg' ekki í vafa um, að þær hafa hoi'fið að mestu,
er lengra leið á sumarið.
Eftir snjóavetur mun fannir ái Herðubreið ekki
leysa fyr en á áliðnu sumri, og ef til vill hverfa
þær ekki til fulls alt sumarið; getur þá verið, að til
að sjá, virðist jökulbunga hvíla á fjallinu. Þannig
mun hugmynd manna um jökul á Herðubreið vera
til orðin.
Útsýnin var bæði hrikaleg og fögur. Lengst í
norðri og norðvestri hvarf hálendið í sandryk og
móðu.. Við sáum þó bæði Sellandafjall og Bláfjall
all-glögt. Rjett hjá okkur virtist Kollóttadyngja
liggja, eins og skjöldur á hvolfi. 1 vestri risu Dyngju-
fjöll, stæðileg, en leyndardómsfull. Glitti þar inn í
Öskju-op. 1 suðri var bjartara umhorfs. Kverkfjalla-
rani seildist í áttina til okkar, svartur og íbygg-
inn, en beggja megin við hann teygði Vatnajökull
úr sjer svo lgngt, sem augað eygði til austurs og
vesturs, hæfilega langt í burtu til þess, að okkur
virtist hann bæði saklaus og vinalegur. 1 suðaustri
gnæfði Snæfell við himin. En umhverfis Herðu-
breið lá hraunið grett og illúðlegt. Hjeðan sást vel,
hvernig vikurinn hafði fallið 1875. Gráhvítur litur
hans stakk mjög í stúf við kolsvartar hraunbreið-
urnar.
Er við í nokkra stund höfðum svipast um af fjall-
inu, hlaðið vörðu, tekið myndir og gert þær athug'-
anir, er föng voru á, hjeldum við aftur sömu leið.
Gekk okkur nú alt greiðar en áður. Hittum við sam-
ferðafólk okkar um hádegisbilið. Hafði það ekkert