Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 45

IÐUNN
Konungssonurinn Hamingjusami.
39
förum suður til Pýramídanna. Vertu sæll!« og á svip-
stundu hvarf hún. Um háttatíma kom hún til borgarinnar
og sá líkneskið á súlunni háu. >Þarna skal eg hvíla
mig«, sagði hún við sjálfa sig og settist beint niður á
milli fótanna á Konungssyninum Hamingjusama. Henni
var rétt að renna í brjóst, þegar stór vatnsdropi draup
ofan á hana. »En hvað þetta er skrítið!« sagði hún.
»Það er alveg heiðríkt og þó rignir«. Þá draup einn
dropinn til, og enn einn. Hún Ieit upp fyrir sig og sá
— ja, hvað sá hún? Augu Konungssonarins Hamingju-
sama voru full af tárum, og tárin streymdu niður eftir
andlitinu. Hann sýndist vera svo yndislega fagur í tungl-
skininu, að litla Svalan komst innilega við. »Hver ert
þú?« spurði hún. — »Eg er Konungssonurinn Ham-
ingjusami«. — »Af hverju ertu þá að gráta?« — »Þegar
eg var lifandi og bar mannlegt hjarta í brjósti*, svaraði
líkneskið, »vissi eg ekki, hvað tár voru, því þá bjó eg í
höllinni Vanangur, en þar er sorginni ekki leyfð inn-
ganga. Á daginn lék eg mér með félögum mínum í ald-
ingarðinum, og á kvöldin stýrði eg dansinum í Stóru
Höllinni. Aldingarðurinn var girtur hárri girðingu, en
aldrei hirti eg um að spyrja, hvað hinumegin væri; alt
umhverfis mig var svo fagurtY Hirðmenn mínir kölluðu
mig Konungssoninn Hamingjusama, og vissulega var eg
hamingjusamur, ef hamingjan er fólgin í skemtunum.
Þann veg lifði eg og þann veg dó eg. Og nú, þegar eg
er dauður, hafa þeir hreykt mér svo hátt, að mér gefur
á að líta allan ljótleikann og alla eymdina í borginni
minni, og þó hjarta mitt sé úr blýi, get eg ekki tára
bundist. í fátæklegu hreysi í borginni minni kem eg
auga á konu, magra og þreytulega í framan, sitja við
sauma. Á rúmfleti í einu horninu í herberginu liggur
litli drengurinn hennar veikur. Móðir hans á ekkert til