Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 53

IÐUNN
Ljósiö í klelfunum.
47
núna«, gall í Siggu, um leið og hún þreif kembuna, sem
Jónatan gamli rétti henni.
»Hvaða vitleysa, fyr mætti nú vera«, svaraði ráðs-
konan önug, >þú þarft nú æfinlega að gera úlfalda úr
mýflugunni, Sigga mín«.
»Ja, eg veit bara það, að hún Guðbjörg þarf ekki að
láta segja sér hver kemur hinn eða þann daginn«, sagði
Asgrímur; hann sat beint undir lampanum, með bók í
hendi og ljósið glitraði í hans bjarta hári.
«Þú veizt það!« Sigga leit stríðnislega til hans —
»ætli þú vitir það ekki!«
Ásgrímur ansaði engu. Hann vissi vel við hvað Sigga
átti — sá sjálfan sig ganga í hlaðið á Heiði, alsnjóugan.
og Helgu litlu koma til dyra; en hann þagði. Hann var
nú ekki nema seytján, hún fimtán ára — Sigga var
miskunnarlaus. »Ætti eg annars ekki að fara að byrja
á sögunni?« sagði hann loks, laut áfram og studdi oln-
bogunum á knén.
Presturinn heyrði vel hvað fólkið í frambaðstofunni
talaði. Hann borðaði og drakk í ró og sá aftur inn í
baðstofuna á Heiði. Víst var hún Guðbjörg dálítið und-
arleg — líklega ramskygn, en hún var góð og vönduð
sál, það var hann viss um. Hann sá hana aftur koma
með drenginn sinn í fanginu. Þegar hann spurði hvað
barnið ætti að heita, hafði hún litið á hann þessum
dökku, undarlegu augum og hvíslað ofur-feimnislega:
Húnljótur. Það var engu líkara en að augun segðu:
Fyrirgefið, en eg má til að láta hann heita þetta. Til-
gáta ráðskonunnar gat vel verið rétt. Guðbjörgu hafði,
ef til vill, dreymt einhvern, er vitjaði nafns. Það var
ekkert óalgengt. Presturinn hafði, oftar en einu sinni
skírt þannig til komnum nöfnum í samráði við foreldra,
er trúðu því, að það yrði barninu til óláns, ef þau yrðu