Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 72

66
Georg Brandes.
IÐUNN
til dóms. — Þessi ár voru ein óslitin herferð og frá
hendi Brandesar var stöðug sókn. Skapgerð hans var
þannig, að andúð eggjaði hann og herti, og andúðin féll
honum ríkulega í skaut. Hann var á þeim árum sá
Ismael, er fiestir höfðu ýmigust á og vildu hrekja út á
eyðimerkur fylgisleysis og vanvirðu. En Brandes lét
aldrei undan síga. Þvert á móti; hann vann altaf á.
Hver ný bók, sem kom frá hans hendi, hafði svipuð
áhrif og tundursprengja á vígvelli. Fúin virki hrundu að-
grunni og nýjar útsýnir opnuðust fram undan. — Á þess-
um árum varð til vígorðið um að rökræða úrlausnarefni
tilverunnar (sætte Problemer under Debat), og Brandes
fylgdi því orði dyggilega. Alt lét hann sig varða, þessi
afglapi. Enginn vissi sig öruggan gegn því, að hann einn
góðan veðurdag fyndi sjálfan sig spriklandi á pennaoddi
þessa ósvífna Gyðings.
En jafnvel hinum vígreifasta víking getur verið nóg
boðið fái hann aldrei tóm til að leggja af sér herklæðin.
Þótt Brandes virtist óþreytandi, má gera ráð fyrir að
hann hafi fundið hjá sér þörf til að kasta mæðinni.
Rimman harðnaði stöðugt og það var orðið erfitt fyrir
hann að fá rúm í blöðunum til að bera hönd fyrir höfuð
sér. Þegar svo þar við bættist, að honum var neitað um
prófessorsembætti í fagurfræði við háskólann, og það á
fremur ókurteisan hátt, tók Brandes það ráð, að hrista ryk
ættjarðarinnar af fótum sér og hélt suður á bóginn árið
1877. Næstu 5—6 árin var hann svo búsettur í Berlín.
II.
Með utanför þessari var fyrsta þættinum í lífsstarfi
Brandesar lokið — ef til vill þeim þýðingarmesta. Segja
má, að líf hans alt væri barátta og stríð, en samt voru