Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Síða 97

IDUNN
Ritsjá.
91
Hörgárdal, en ekki í Myrkárdal. Myrká er þverá, er fellur skamt
frá bænum Myrká. I þjóðsögunni druknar djákninn í Hörgá.
Mjög varhugavert er það skáldum, að endursegja fornsögur
og æfintýr eða sníða úr þeim nýjar sögur. Nýja sagan þarf að
taka hinni fornu sögu fram. Ef ný saga er sniðin úr gamalli, þarf
höf. að ná anda hinnar fornu sögu og nýja sagan að varpa ljósi.
yfir kjarna þjóðsagnarinnar, svo að menn öðlist betri skilning á
þeim sannindum, er hún hefir að geyma.
Lang verst tekst höf. með söguna „Arna Oddsson". Er það'
óeðlileg ýkjusaga, sem er mun verri en þjóðsagan.
„Söngurinn .í Bláfelli" er fallegt æfintýr.
Sá, er þetta ritar, hefir á nokkrum stöðum borið þýðinguna
saman við frummálið. Virðist þýðingin óvenju lausleg. Sum-
staðar skýtur þýðandinn inn heilum setningum frá eigin brjósti
og fellir aðrar úr að óþörfu. Annars er málið liðlegt og gott.
Eru sögurnar vel þess verðar að birtast á tungu vora.
Tvær hinar síðast töldu bækur hefir Þorsteinn M. Jónsson á
Akureyri gefið út. A hann þakkir skyldar fyrir hina miklu úlgáfu
sína á fræðiritum og skáldritum.
Jóhann Sveinsson frá Flögu.
Hulda: Við yzta haf. Bókaverzlun Þorsteins M. Jónssonar.
Akureyri 1926.
Hulda á valinn lesendahóp um land alt. 1 ljóðum hennar og
sögum hljóma ljúflingslög íslenzkra þjóðsagna og óðlistar. Þeir
bókavinir, sem kunna að meta þá grunntóna eru beztu og víðsýn-
ustu lesendur íslenzkra bóka.
Þessi bók er ljóðmælasafn skiáldkonunnar, sem eigi hefir verið
9efið út áður; skiftist það í tvo aðalflokka: I. „Frá æskudögum“
°9 II. „Síðari ár“. A kápu bókarinnar er mynd af konu með
hörpu á hnjám, þar sem miðnætursólin ljómar við hafsbrúnina.
Kvæðin eru með sama blæ og fyrri ljóðmæli þessa höf. —
Efni kvæðanna eru einkum úr íslendingasögum og þjóðsögum,
sveitalífs-lýsingar, æskuminningar og kveðjur til vandamanna og
vma auk nokkurra eftirmæla og þýðinga.
Skáldkonan rekur með hárnæmum gripum og heitum huga ör-
lagaþræði hamingjusnauðra elskenda að fornu og nýju, og þar eru
lífgrös lögð við sárin, en eigi beiskju- eða brunalyfjum í þau hell.