Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 98

92
Ritsjá.
IÐUNN
Hún stillir hörpuna mildum móöurhöndum svo aÖ „geislum stafar
grund og dal og gulli á sæinn varpar".
Ef að örlagabörn þjóöarinnar á þessari öld opnuöu sál sína
fyrir þeim geislum, sem lífsskoöun Huldu veitir, þá væri minna
dansað eftir töfrandi hljóðfalli augnabliksunaðar og skuggamyndum
kjarnsæisstefnunnar.
Hér verða aðeins nefnd örfá kvæði sem mér þykja hugnæmust í
bókinni: „Förukonan", „Brúðurin á Dröngum", „Reyniey", „ívar
Ingimundarson", „Aron Hjörleifsson", „Við yzta haf“ og „Þar dali
þrýtur". ÞaÖ kvæöi er og verður eitt af fegurstu listaverkum í ís-
lenzkum bókmentum. Kvæðið endar á þessari vísu:
Enn krjúpa í guðsleit við grátur mínar
og gefa sinn heilaga draum
örlagabörn, er almæftið stráir
sem angandi rósum í hraðfleigan straum.
I sæ falla elfur og aldir fennir
en ilmur hins fegursta varir hjá mér.
Sjált vorið, mannhjartans gróður er gáta,
sem guð einn skilur og sér.
Látlaust og ljúflega bendir Hulda á langmið hinna dýpstu vona
— samúðar — og lífsþrá mannssálarinnar:
„Því ratar loflin hin litla dúfa
að lönd eru bak við hvern sævarhyl".
Um stjörnur þær, sem vísa leið yfir tímans djúp, segir hún:
„Nefn hvað sem vilt þann undrageislann glaða
þann gullna staf, sem Agli Iýsti heim;
sem Þorkel Mána lét í Ijósi baða
og lypti Síðu-Halli örmum tveim.
Hér er eigi rúm til að rita ýtarlega um þessa ljóðabók, en
einni athugasemd vildi eg varpa fram: Ljóðskáld sem getur orkt
kvæði eins og beztu perlurnar í þessari bók, á ekki að gefa út
annað en það sem hjarta skáldsins Ieggur því á tungu á áhrifa-
næmustu augnablikum.
Skáldkonan hefir tileinkað eiginmanni sínum Sigurði S, Ðjark-
lind þessi ljóðmæli. P. S.