Frjáls verslun - 01.10.2003, Side 66

FRETTIR
Rannveig Ingimundardóttir og Sigfús Bjarnason í New York
árið 1955. Myndin var tekin í Starlight Room á Waldorf
Astoria hótelinu.
nokkru af sítrónum og mandarínum. Magnús Víglundsson var
nú kominn heim frá Spáni, þaulkunnugur framleiðendum og
aðstæðum þar í landi og saman sneru þeir Sigfús heldur betur
á keppinauta sína í ávaxtainnflutningnum. Eins og fyrr sagði
var Heklu úthlutað fimm hundruð kössum af appelsínum.
Hvergi var getið um það hversu stórir kassarnir mættu vera.
Hefðbundnir appelsínukassar, sem hingað höfðu verið fluttir
árum saman, voru með 504 appelsínum, en hitt vissu keppi-
nautarnir ekki sem Magnús vissi hins vegar eftir veru sína á
Spáni, að unnt var að fá helmingi stærri kassa með 1008 appel-
sínum. Hekla pantaði þvi fimm hundruð kassa af stærri gerð-
inni, sem jafngiltu þúsund kössum af hefðbundinni stærð og
flutti því inn helmingi meira en keppinautarnir höfðu reiknað
með að hún gerði.
Ekki vai' laust við að hlakkaði í þeim félögum, Sigfúsi og
Magnúsi, og þeir töldu sig ekki skulda keppinautunum neitt í
samkeppninni.
- Okkur fannst hinir innflytjendurnir vera svo frekir við
okkur, sagði Sigfús þegar hann riijaði upp þessa tíma mörgum
árum síðar.
Skortur oy skömmtun í Lundúnum Þetta var í fyrsta
sinn sem Sigfús kom til höfuðborgar breska heimsveldisins.
Borgin var illa útleikin eftir loftárásir Þjóðveija í síðari heims-
styijöldinni sem hafði lokið aðeins tæpum tveimur árum fyrr
og mikill skortur var á ýmsum nauðsynjum. Meðal annars var
vöntun á kolum og rafmagn var skammtað daglega. Veturinn
1946-1947 var harður í Bretlandi og fólki var kalt því upphitun
húsakynna var nánast engin. Fyrsta verk Sigfúsar var að finna
sér hótelherbergi. Hann hafði varla ritað nafn sitt í gestabók
hótelsins þegar honum var tilkynnt að nú yrði rafmagnið tekið
af næstu Ijórar klukkustundir en starfsmenn myndu kveikja
kertaljós í gestamóttökunni. Hann hraðaði sér upp með föggur
sínar og fór síðan strax niður aftur. Það stóð heima að þegar
hann kom niður í gestamóttökuna slokknuðu öll rafljós og
gestir sátu við flöktandi kertaljós.
Vinsælasti fólksbíll hérlendis - bíll tuttugustu
aldarinnar Þrátt fyrir hrakspár spekinganna varð
Sigfús Bjarnason og Árni Gestsson í nóvember 1948 við
fyrsta Land-Roverinn sem fluttur var til landsins.
Volkswagen bjallan mest seldi og vinsælasti fólksbíll hérlendis
í ijöldamörg ár, enda þótt útlit og búnaður væru í grundvallar-
atriðum óbreytt i þau fjörutíu ár sem blómaskeið hans stóð.
I ljós kom að bjallan hentaði ljómandi vel við íslenskar
aðstæður. Hún fór alltaf í gang hvernig sem viðraði. Bíllinn var
loftkældur svo ekki fraus í honum kælivatnið og svo var
botninn flatur þannig að þegar snjóaði flaut hann einfaldlega
ofan á snjónum og fór ýmsar leiðir sem aðrir bílar komust ekki.
Og þó að bíllinn hafi þótt ljótur í upphafi var hann bæði ódýr og
góður í viðhaldi því vel var til hans vandað. Sigfús gætti þess vel
að alltaf væri til nóg af varahlutum í bjölluna eins og raunar öll
tæki sem hann hafði á boðstólum og varð Hekla þekkt fyrir
það. Sigfús sagði oftsinnis þegar bíla bar á góma: - Hver bíla-
tegund er nákvæmlega jafn góð og þjónustan sem á bak við
hana er! Þarna gerði hann einkunnarorð Volkswagenverk-
smiðjanna að sínum.
Ánægja I einkalífinu líka Sigfúsi þótti ekki nóg að
starfsmenn hans væru ánægðir í vinnunni, þeir áttu að vera
ánægðir í einkalífinu líka. Hann vissi sem var að ef mönnum
leið ekki vel heima hjá sér þá gat þeim ekki liðið vel að öllum
jafnaði. Stundum brýndi hann fyrir körlunum í Heklu að vera
góðir við konurnar sínar, slíkt margborgaði sig. Ef hann hafði
grun um að ekki væri allt með felldu heima fyrir átti hann til að
segja: - Viltu ekki bjóða konunni þinni út að borða í kvöld? Þú
setur það bara á fyrirtækið! H3
Bjöllur tilbúnar til afhendingar snemma árs 1967.
66