Morgunn - 01.06.1964, Qupperneq 61

MORGUNN
55
sannfæring hefur og jafnframt styrkzt af þeim kynnum,
sem ég hef haft af öðrum miðlum, bæði í Svíþjóð og ann-
ars staðar.
Faðir minn dó árið 1940 og móðir mín skömmu síðar. Ég
saknaði þeirra mjög. Það er mannlegt að sakna góðs vinar.
Það gerum við öll. Móðir mín var mjög harmþrungin og döp-
ur eftir lát manns síns. En skömmu seinna bárust henni
skilaboð frá honum, sem urðu henni harla dýrmæt og til
mikillar huggunar. 1 þeim fólst svo sönn ástúð og hlýja, að
móðir mín komst við og grét fögrum tárum. En það voru
gleðitár. Ég var ekki staddur á þeim miðilsfundi, þar sem
þessi skilaboð komu fram. En ég fékk tækifæri til þess að
kynna mér ritaða skýrslu um það, sem þar gerðist. Þar
var meðal annars getið um ýmis viðskiptamál, sem faðir
minn hafði áhyggjur af. Meðal annars gat hann um húsa-
leigu, sem ekki hefði enn verið greidd. Þetta kom mér und-
arlega fyrir sjónir, og móðir mín hafði ekki hugmynd um,
hvað hér væri átt við. Ég vissi mætavel, að húsaleiga okkar
var greidd að fullu, því ég hafði sjálfur annazt greiðsluna.
Ég varð því ekki lítið hissa, þegar ég í eftirlátnum skjölum
föður míns sáluga fann ógreiddan reikning fyrir húsaleigu
frá manni einum, sem leigt hafði föður mínum kompu til
geymslu á einhverju dóti. Um þetta vissi ég alls ekki. Hafi
hann einhvern tíma sagt mér frá því, var það steingleymt.
Móðir mín varð bráðkvödd og skildi ekki eftir sig neina
erfðaskrá. Við ræddum oft um það, hvernig hún mundi helzt
hafa óskað að ég ráðstafaði þessu litla, sem hún átti. Tveim
mánuðum eftir lát hennar var ég staddur hjá miðli í Kaup-
mannahöfn. Þá kemur móðir min í sambandið og biður mið-
ilinn að skila til mín, hvað hún vilji að gert verði við eigur
sínar. Hún minntist á innanstokksmuni sína og fatnað. —
„Láttu hana önnu fá það allt saman“, sagði hún. En Anna
var fátæk frænka okkar. Því næst minntist miðillinn á vand-
aðar og nokkuð dýrar vindlingaöskjur. Bað hún mig að gefa
þær vinkonu sinni, en ekki nefndi miðillinn fullt nafn henn-
ar, heldur aðeins upphafsstafinn I. En ég var í engum vafa