Morgunn - 01.06.1964, Síða 64

Sagt frá Magnúsi Guðmundssyni
☆
Þegar ég var lítill drengur á Þórarinsstöðum við Seyðis-
fjörð, kom þangað vinnumaður nýlega fermdur, Magnús
Guðmundsson að nafni. Þar átti hann heima nær óslitið til
sins skapadægurs 7. nóvember 1927.
Magnús var meðalmaður á vöxt, fremur breiðleitur, blá-
eygur og lítið eitt freknóttur. Hann var alvörumaður, en þó
skemmtilega kíminn, trygglyndur, vinfastur og hinn bezti
drengur. Einn var sá þáttur í eðli Magnúsar, að hann var
draumspakur og virtist sjá og skynja ýmsa þá hluti, sem
öðrum voru huldir. Engum ungum manni hef ég kynnzt,
sem kunni jafnmikið af rímum og ævintýrum. Sjálfur var
hann hagmæltur vel og kunni manna bezt að segja frá. Ég
hafði mikið yndi af því að heyra Magnús kveða rímur og
segja ævintýri, enda sóttist ég eftir að vera í návist hans.
Var hann mér ætíð hlýr og góður.
Veturinn 1924 var Magnús á vertíð á Djúpavogi, land-
maður við vélbátinn ,,Þór“ frá Þórarinsstöðum. Aðfaranótt
föstudagsins langa dreymir hann eftirfarandi draum:
Hann þykist vera staddur í Seyðisfjarðarkaupstað og
ganga niður á bryggjuna, þar sem aðal skipaafgreiðslan var.
Sér hann þá sjö seli koma syndandi utan fjörðinn og stefna
þeir að bryggjunni. Ekki láta þeir þó þar staðar numið, held-
ur svífa upp á bryggjuna og halda síðan rakleitt áfram og
inn í bryggjuhúsin. Þar hurfu þeir sjónum Magnúsar, er
þá vaknaði.
Þennan draum sagði Magnús félögum sínum morguninn
eftir.
Nú bar svo til, að næstu nótt klukkan 3 lét úr höfn á
Djúpavogi vélbáturinn „Seyðfirðingur“. Var það lítill súð-