Morgunn - 01.01.1978, Qupperneq 63

YFIRSKILVITLEG REYNSLA
61
ofan á. Mér hafði helzt komið til hugar að fleygja mér í sjó-
inn fram af hömrunum, þar sem nú er Sundahöfn, en þeir
hamrar hafa nú verið brotnir niður. Það var þó fyrst og fremst
trú mín, sem kom i veg fyrir þetta, þvi þegar ég var 14 ára
hafði ég af vissum ástæðum sannfærst um, að maður lifir
einhvem veginn áfram og að ég hefði lifað áður. Þetta var
hræðilegt áfall fyrir mig í sjálfu sér. Að maður skuli ekki fá
að sofa áfram þegar maður er dáinn og allt sé þá búið. En
sannfæring mín var algjör og hefur staðið síðan. Þetta hvíldi
í fyrstu á mér eins og mara. Mér fannst það hræðileg til-
hugsun að þurfa að halda áfram, kannski að koma aftur og
aftur jarðvist eftir jarðvist og gera sömu vitfeysurnar æ oní æ.
A hinn bóginn, við nánari hugleiðingu, fannst mér það guð-
dómlegt tilhugsunar, að maður gæti e. t. v. þroskast með
hverri nýrri jarðvist og að tilvera mannssálarinnar væri enda-
laus. — Þrátt fyrir hið mikla hugarrót út af þessum hrott-
rekstri varð mér ljóst, að það hlaut að vera lilgangslaust að
ætla að fyrirfara sér, því það væri ekki hægt, enda þótt líkams-
dauðinn yrði að vemleika — og ef maður gerði það, þá yrði
niaður sennilega bundinn á þeim stað, þar sem verknaðurinn
hefði verið framinn, þar til eðlilegt skapadægur rynni upp
að vilja æðri máttarvalda.
En ekki vissu þeir kennarar, sem grciddu atkvæði um það,
hvort ég ætti að fá að halda áfram námi eða ekki, um hugar-
angur mitt, en það munaði aðeins einu atkvæði um, hvort ég
yrði rekinn endanlega frá prófi og úr skólanum eða ekki. Svo
fór, að okkur var leyft að taka stúdentspróf. — Ég stóð höll-
um fæti, en nú var aðstaða mín enn erfiðari en áður og þá
datt mér nokkuð snjallræði í hug.
Hjá okkur var á heimilinu, svo sem fyrr var vikið að, kona,
kölluð Lauga, og hafði unnið foreldrum mínum frá unglings-
orum sínum og verið í þjónustu okkar í nærri 25 ár. Hún var
rammskyggn að sögn þeirra, sem reynt höfðu, og hún gat
skrifað ósjálfrátt og var forvitri. En nú skyldi hún aldeilis
lá að sanna getu sína. Hún skyldi fá að kveðja til alla þá góðu
tnenn, sem hún sagði að hún sæi í kringum sig, og láta þá