Morgunn - 01.12.1979, Blaðsíða 7

HVÍTI BRÓÐIRINN
85
búa uið eitthvert myrkur, — og þó getur ekki verið um raun-
veruleg Ijósbros að raiða, nema eitthvert Ijós sé inni fyrir á
bak við brosið. — Hitt getur aftur á móti stundum verið
hrœðilega örðugt, — áð ganga á milli manna í valnum og
veita þá hjálp sem við á. — Og þó er það fyrst og fremst þáð,
sem er hin rétta dýrkun á honum. — Leiðin til hans liggur
ekki upp neina hefðartinda — heldur niður í dal þjáning-
anna, — til mannanna í valnum. —
Mikli Hvíti Bróðir! Mikli fulltrúi göðleikans á þessari
jörð! — Hvenær hœtta mennirnir að gera úr þér gdðsagna-
veru og setja þig á gullstól upp í einhverjum skýjaborgum?
— Hvenær hætta þeir að torkenna þig og breyta þínum fagra
manndóm í þokukennda yfirmennsku, sem enginn annar
á þó að geta náð?
Hvenœr hætta þeir áð setja þyrnikórónu hinnar fölsku
dýrkunnar á höfuð þitt, í stað þess áð dýrka þig í anda og
sannleika með því að leggja stund á bað, sem þú taldir mikil-
vœgast, — góðleikann?
Hvenær hætta þeir áð krýna líkama þinn, en krossfesta
anda þinn? —
Hvíti Bróðir! Pú hefur unnið hjarta mitt rrieð þínu ást-
úðlega lítillœti, og í musteri sálar minnar áttu altari, sem er
vígt hugsjón þinni, — göðleikanum. Og ennþá ertu á gangi
méðal mannanna, sem liggja í valnum. Stundum í gervi
læknis, sem leggur sig fram til að lœkna líkamleg mein, án
þess að hugsa um endurgjald, en líka stundum i gervi góð-
skálda og listamanna, sem auðga líf annarra manna áð and-
ríki, fegurð og gleði. Því í öllum skapandi góðleika skynja
ég ilminn úr sporum þínum, Hvíti Bróðir. —