Morgunn - 01.12.1979, Blaðsíða 66

144
MORGUNN
og gleraugu! Verurnar sýndu líka vangasvip sinn, til að bet-
ur gengi að þekkja þær. Og yfirleitt brást ekki að einhver
kannaðist við svipinn. Ég kannaðist bara við Jóhannes Kjar-
val listmálara af myndunum. „Er þetta ekki móðir mín?“
spurði karlmaður eina veruna. Veran kinkaði kolli og brosti
breitt. Hún sendi syninum fingurkoss að skilnaði. „Þú getur
gert andlitið á þér betra en þetta. Vertu blíðari á svipinn,“
sagði kona við móður sína. Og sýnilegt var að veran tók
hvatningunni. Svipurinn skýrðist og breyttist örlítið. Veran
fékk hól fyrir velheppnaða andlitsmyndun og var sýnilega
hreykin af verki sínu.
Blessun Páls í lokin.
Skyggnilýsingin stóð fram yfir miðnættið. Þá tilkynnti
Edith að máttur miðilsins væri á þrotum. Áður en hún kvaddi
leyfði hún viðstöddum að sjá eigin svip. „Ég hef oft gert
þetta en alltaf er það jafnvandasamt. Þið getið ímyndað
ykkur hvort ekki er erfitt fyrir andana að gera þetta i fyrsta
sinn.“
Páll frá 17. öld átti lokaorðin. Hann bað um þögn og fór
með blessunarorð á fornensku. Ég skildi varla eitt einasta
orð og Ævar lagði ekki í að þýða.
Páll hvarf og eftir sat miðillinn Nixon í transi. Loksins
orðin hún sjálf á ný! Við horfum á hana vakna í fullupplýst-
um salnum. Hún virðist vera dágóðan tíma að átta sig og
ná fullri meðvitund. Hver gæti líka staðið upp stálsleginn
eftir að hafa setið og stýrt sjónvarpi úr öðrum heimi í tvo og
hálfan tíma í beinni litsendingu? Ekki ég.
Hvað segir svo efasemdarmaðurinn? Nú, hvað er svo sem
hægt að segja, hvemig i dauðanum á ég að skýra eitt eða
neitt sem fram fór þarna? Ég bara sá og heyrði — og þótti
það sem fram fór í meira lagi merkilegt. Forvitnin náði að
kvikna hressilega: Kannski verður Atli Rúnar fastagestur á
andafundunum innan tíðar. Já, einhvern tíma hefði það þótt
saga til næsta bæjar.