Morgunn - 01.12.1979, Blaðsíða 84

162
MORGUNN
við rúm litla drengsins og haldið um púlsinn, lagði hún
kross í lófa hans og nokkurri stund siðar byrjaði hún að
syngja með texta barnalagið „Ó, Jesús bróðir besti“. En þá
gerðist hið óvænta: litli drengurinn tók undir söng hennar
óbrostnum rómi og það hátt, að hann yfirgnæfði rödd henn-
ar, svo hún hætti en drengurinn söng hins vegar áfram allt
erindið með sömu styrku raust. Þegar því var lokið byrjaði
hún á öðru barnalagi og erindi, og hann tók aftur undir, en
þó ekki með jafnmikilli orku og áður og hún hætti aftur að
syngja, en hann söng áfram allt lagið og versið til enda.
Það var engu líkara en siðustu orðin liðu af vörum hans út
í geiminn og svo var hann dáinn, en um andlit hans lék
ljómi, eins og hann sæi eitthvað dýrlegt.
Síðar innti ég nunnur og hjúkrunarkonur um það, hvort
slikt kæmi oft fyrir þegar böi’n létust, en þær sögðust aldrei
hafa orðið varar við slíkt. Ein þeirra sagði þó, að hún hefði
heyrt talað um svipað tilfelli á sjúkrahúsi i Kaupmanna-
höfn. En þar hafði roskinn maður sungið um leið og hann
dó. Loks spurði ég lækninn úr hverju þetta barn hefði dáið
og hann svaraði, að drengurinn hefði verið með berkla inn-
vortis. Annað svar fékk ég ekki.
Þessu atviki hef ég aldrei getað gleymt. Það sannaði mér
að eitthvað tekur við eftir dauðann og ljóminn á andliti
drengsins sýndi, að hann sá eitthvað dýrlegt og fagurt.
GuSmundur Þórðarson
Marargötu 6, Rvk.
I bréfi þessu til ritstjóra Morguns segir Guðmundur frá
ýmsu fleiru, svo sem lýsingu á dauða móður sinnar og síð-
ar eiginkonu, draumum sínum og fleiru athyglisverðu, en
það er of persónulegt til þess að rétt sé að birta það á þess-
um vettvangi. öll reynsla hans hefur sannfært hann um að
líf sé að þessu loknu og er hann í þeim efnum í tölu meiri-
hluta íslenskra manna. En þessi frásögn sem hér var lýst