Morgunn - 01.12.1980, Blaðsíða 47

SVAU VIÐ TÍFSGÁTUNNI
141
ir meltingarinnar. Hvaða heimspekikerfi kæmist til dæmis
næst sannleikanum? Ef tilgangur lífsins var nokkur, hvert
var þá markmið tilveru mannsins? Var nokkur sannleikur í
ódauðleikakenningunni? Og ef svo væri, hvað henti þá mann-
inn eftir dauðann? Kynni skyggni Cayces nú að geta veitt
svör við slíkum spurningum?
Það vissi Cayce ekki. Háspekilegar vangaveltur höfðu aldrei
hvarflað að honum. Hann hafði athugasemdalaust aðhyllst
þær kenningar sem að honum hafði verið haldið i kirkjunni.
Vangaveltur um það, hvort þær væru nú sannar þegar þær
væru bornar saman við heimspeki, vísindi eða kenningar
annarra trúarbragða, voru hugsanahætti hans algjörlega fram-
andi. Ástæðan til þess að hann hafði fallist á að sofna með
þessum undarlega hætti, átti eingöngu rætur sínar að rekja
til göfugrar löngunar hans til þess að hjálpa þjáðum með-
bræðrum sínum.
Lammers var þannig fyrsti maðurinn, sem sá aðra mögu-
leika i þessum hæfileikum en að lækna sjúkdóma. Og þetta
vakti nokkra forvitni hjá Cayce sjálfum. Sjaldan hafði það
borið við, að ekki kæmu skýr svör við hinum margvíslegustu
spurningum sem fram var varpað. Hvers vegna skyldu ekki
einnig koma fram svör við spurningum Lammers?
Sökum kaupsýsluanna sinna gat Lammers ekki haldið
kyrru fyrir i Selma, og bauð hann þvi Cayce að korna til sín
og dveljast hjá sér sem gestur í eina eða tvær vikur i Dayton.
Það livarflaði nú að Cayce, að ef til vill ætlaði guð að opna
honum nýjar leiðir til þjónustu við sig og hann féllst því á
að fara.
Áhugi Lammers hafði nýlega vaknað á stjörnuspáfræðum.
Hugmynd hans var sú, að ef nokkurt mark væri takandi á
stjörnuspám, þá kynni einnig að finnast í þeim skynsamleg
skýring á sambandi mannsins við alheiminn. En einmitt þetta
fannst honum alveg tilvalið að byrja á að rannsaka með
skyggni Cayces.
Þegar Cayce lagðist því til svefns siðdegis í október 1923 á
Phillipshótelinu í Dayton var hann því ekki sefjaður til þess