Morgunn - 01.06.1989, Síða 13

MORGUNN
DULRÆNANAR FRÁSAGNIR
mannanna svo óyggjandi auðþekkilegt í sambandinu, að
engum kunnugum gæti blandast hugur um, hverjir það eru,
sem semja setningar þær, og ráða orðaskipun á því, sem
pilturinn skrifar ósjálfrátt. Hann er alvakandi og því nær
óbreyttur, að öðru en því, að hann er nokkuð sljólegri en
annars. Hann les upphátt það, sem hann skrifar, jafnóðum,
með ósjálfráðum viðtalsáherslum þeirra, en veit oft ekki
sjálfur, um hvað við erum að tala. Við erum því nær ævinlega
tvö ein, í sama mund og á sama stað, með sambandið.
A fyrri árum varð ég oft fyrir sárum vonbrigðum um gildi
miðilssambands, sem ég var að reyna við, í sannleiksleit
minni; nú er ég ekki fullvissari um nokkurn hlut en þann, að
ég á vitundar viðskipti — viðtal — við þessa framliðnu menn.
beir eru með sömu sérkennileikum, sem einkenndu þá í
jarðlífi þeirra, og gerðu þá mér mæta.
Nú ætla ég að segja frá fáeinum dulrænum fyrirbrigðum,
sem sannanleg eru með vitnum: Á árunum 1907 - 1908 tók
borðklukka lítil að hringja í sífellu af sjálfri sér, inni í stof-
unni okkar, um albjartan dag, stanslaust og ákaft, nokkrar
mínútur. Smáhægði svo á sér, með eitt og eitt slag í bili og tók
svo sprett aftur í óstöðvandi ákefð. Við hjón vorum ein, að
venju, og eru því ekki önnur vitni að, en við tvö, sem stóðum
agndofa af undrun, því að slagverk var ekkert í klukkukríl-
inu; vekjari hafði verið í henni, en var bilaður, og því aldrei
notaður né dreginn upp, en hamar og kúla hol var ofan á
klukkunni sem vekjara-áhald. En ég er hrædd um, að við
höfum ekki veitt því eftirtekt, hvort hamar sá hreyfðist
nokkuð; að minnsta kosti man ég ekkert um það nú.
Omögulegt var mér að ná sama hljóðinu, hverju sem ég sló í
kúluna, þegar ég var að reyna að athuga þetta á eftir. Ekki
linnti þessum hringinga látum fyrr en ég, byrst, skipaði þeim
sem að þessu væri valdur, að hætta þessum gauragangi,
sagðist engin slík læti vilja hafa kringum mig. í*á sljákkaði
snögglega í látunum, en eitt og eitt högg á stangli datt stund-
arkorn úr klukkunni, varlega hikandi, og svo var nokkra
daga, uns allt þagnaði, og hefur ekki heyrst síðan. Klukka
þessi var nokkur ár í herbergi hjá gamalli konu, sem þá var
11